Dinsdag 12 okt.....dat was het dan....
2 weken Fikia Dada in Limuru.
https://www.fikiadada-rescuecentre.com/
Doe me een plezier en bekijk hun site en vooral hun YouTube filmpjes, dan hoef ik het verder niet uit te leggen.
Onbeschrijfelijk en intens dichtbij, verhalen worden tastbaar, knuffelbaar, elke dag opnieuw werden we hartelijk ontvangen en elke dag opnieuw met spijt uitgezwaaid. Door groot en klein. Wat hebben we samen prachtige herinneringen kunnen maken, voor hun, maar niet minder ook voor ons. Herinneringen die voor de meisjes en kids toch een heel klein beetje glans geven aan hun nu al getekende leven, ze zijn nog niet eens volwassen en al zo volwassen. Omgeven door een veilige omgeving leven ze zelfstandig met momenteel zeven (kan max. tien), tienermeisjes en 4 peuters. Alles doen ze, poetsen, koken, groentetuin, naar school gaan, hun baby’s verzorgen en opvoeden, alles met elkaar, ik heb geen enkele keer een wrijving gezien. Alleen maar vriendschap, liefde en dankbaarheid, dat ze daar mogen zijn en naar school kunnen gaan en dat er elke dag eten is. De sfeer, de vriendschap, de dankbaarheid, het is toooo much voor ons om te kunnen bevatten. Waarschijnlijk omdat ze van zo “ver” komen, omdat ze zo erg diep en hulpeloos en radeloos waren voordat ze hier kwamen. Nila en Margie, 2 dames met een gouden hart, locals, social work gestudeerd, runnen dit tehuis en nemen de begeleiding op zich.....meestal onbetaald....als de meisjes maar een thuis en eten en school hebben zijn ze al tevreden. Door sponsoring kan dit tehuis blijven bestaan, nu bijna 2 jaar. Door sponsering hebben wij wat extra's kunnen doen in hun korte vakantie.
.....2 Masai-zussen (nu 13 en 14jr) gered van FGM (besnijdenis) en early marriage, omdat hun moeder overleden is en vader hun wou “verkopen” in ruil voor geiten en koeien....ook omdat hij niet anders kon waarschijnlijk....armoede, honger....
.....B die zwanger werd (toen 14 nu 16jr), nadat ze haar lichaam verkocht in ruil voor eten......zij opende zich niet of amper, was wel vrolijk en altijd in de weer in huishouden en met haar zoontje.
.....M. die door de 2de man van haar moeder telkens opnieuw verkracht werd, voordat ze naar school mocht, telkens weer, daardoor zwanger van haar inmiddels geweldige zoontje, bijna 2, waar ze een moeizame relatie mee opbouwt....haar gedrag naar jongens/mannen is daardoor ws ook ontremd, waardoor ze tijdelijk niet op school mag komen. Ze wil hairdresser worden....veel met haar gesproken over toekomst.
.....M. die geen ouders meer had, zeer jong bij een tante kwam, de oom mishandelde haar steeds, een juf uit school nam haar daarom in huis, ze werd zwanger en kon daar niet meer blijven, (schaamte voor de buitenwereld) tehuis in en uit, tot dat ze zwanger nog in Fikia Dada kwam, waar ze een jaar geleden haar zoontje kreeg en waar ze nog steeds is en blijft totdat er een basis is om samen met haar zoontje zelfstandig te leven, een oom negeert de contacten en een oma is onvindbaar...heeft nooit familie of een echte thuis gehad, is heel lief voor haar zoontje en een supermama, was trouwens gescout om professioneel voetbalster te worden....helaas werd ze zwanger...voorlichting en anticonceptie is amper of niet aanwezig, nu wil ze ms wel vrachtwagenchauffeur worden...
.....S. 17 jr. nu, dochtertje van nog geen 2, geen vader gekend en moeder verliet haar toen ze nog geen jaar oud was. Is al die jaren tot ze zwanger werd opgevangen door een kennis uit de teavillage waar S. was achtergelaten, probeerde self abortion met kruiden, kwam in Fikia Dada zwanger en is nu een trotse mama die bijna klaar is met school; Fashion, zij is een echte fashionista en hoopt een business op te zetten met maken van prachtige Afrikaanse kleding.
....M is de laatst bijgekomen 17 jarige. Niet zwanger, maar mishandeld/verkracht door...en weggehaald uit de meest barre, armoedige omstandigheden thuis. Gesprekken met haar zijn nog volop gaande, beeld is nog niet geheel duidelijk, met haar was ik mee naar het ZH i.v.m. buikklachten. In de groep is ze sociaal en vrolijk, maar sluit zich als je 1 op 1 met haar bent.
Luisteren deed ze wel en knuffelen ook. Gaat vanuit Fikia Dada naar de middelbare school.
.....B. 18 nu, zoontje van 1, uit de slums van Limuru, moeder/vader overleden toen ze een kleuter was aan HIV, verjaagd door haar stiefmoeder, had seks met mannen voor eten, 7 mnd zwanger toen ze erachter kwam, probeerde zelf te aborteren met pillen en kruiden, woonde in erbarmelijke omstandigheden. Kwam eind v.d. zwangerschap in Fikia Dada, gaat naar school.
Verder spreken de foto’s en filmpjes voor zich. Woorden schieten tekort.
Dinsdag afscheid genomen en dat viel niet mee, voor hun niet, voor ons niet.
Voor altijd in ons hart......weer 11 plekjes bezet daar....
laatste dag van de eerste week
laatste dag van de eerste week is een ziekenhuisdagje.......
Het komt er niet van....schrijven.....
waarom.....
redelijk druk steeds, wel Afrikaans druk, dat is heel relaxed druk, noem het bezig zijn, maar dat kan ook gewoon zitten en kijken zijn; opnemen, vastleggen, genieten, ruiken, luisteren, groeten, kletsen, socializen, lachen, wat een heerlijk volk. Lief, vriendelijk, relaxed, behulpzaam, warm, mooi ! Jong en oud. Er is maar heel af en toe een moment dat we op ons qui vive zijn, als we bijvoorbeeld tussen een groep mannen laveren die matatu’s vullen en ons opdringerig hun kant op willen hebben. “Hapana” zeggen we dan en kijken eens boos en dan druipen ze wel af. Een keer maakte ik een foto van een ezel, dat is hier een veelvoorkomend vervoersmiddel om karren te trekken, kwamen er ook ietwat dreigende mannen op me af, “wat is er mis met mijn ezel ?” Nou heeft ie pech dat we, en niet blond zijn, en niet jong, en best wel al ervaren in omgaan met zulke figuren. Kordaat en beleefd blijven. Hapana en opzouten.
Ik ben nu 2 weken in Kenia waarvan 1 week in Limuru. 2 Jaar terug was ik ook in Limuru, werkte ik 3 weken in het lokale ziekenhuis waar ik gisteren met “mijn stagiaire” was die nog nooit iets heeft gezien van ingreep bloed of wat dan ook, behalve bij haarzelf, afgelopen week was ik er al even om te groeten en dan kenden ze me nog ook....most welcome !! Gisteren was een dag die liep als een trein, het gaat hier meestal anders. Ons hotel waar we slapen is om de hoek van het ziekenhuis, groeten, most welcome again en de oude mollige hoofdzuster zei je weet de weg he! Rondje gelopen als mzungu’s langs de patiënten, praatje overal, veelal maagproblemen en voedselvergiftiging. Iedereen heeft een waaknaald en krijgen paar keer dgs antibiotica erin gepompt, niet via infuus maar opgelost door de naald. Scheelt infuusvloeistof en systemen, die zijn er niet of amper. Waaknaald zit vastgeplakt met een soort wit Duc-tape....er sneuvelt zelden een waaknaald, ook niet bij de baby’s/kindjes....eenmaal vast is echt vast. Op onze visiteronde komen we bij een lief vrouwtje, met weeën, eerste kindje, alleen, meestal is er wel een zus of moeder. Lang blijven we zitten, wij hebben de tijd, de keniaanse zusters ook, maar die kennen dat niet.....aandacht en een persoonlijk praatje, zat niet in hun opleiding vrees ik, veel info gegeven over de bevalling en over de toekomst, was voor haar een hele leuke afwisseling tussen de weeën door, die mijns inziens te zwak waren. Cortonen geluisterd met een plastic toetertje, wat bij ons als kadootje in een pakket zou kunnen zitten, niks geen doptone, als die er al zou zijn (geweest) is hij zeker kapot of batterijen leeg. Cortonen oké, maar mama geeft aan dat ze de baby niet meer voelt sinds gisteren, nou weet ik nog dat dat kan tijdens de weeën, maar toch gaan mijn voelsprieten wat overeind staan.....niet dat ik er verder iets mee kan..... Ik heb het wel gemeld bij een hele vlotte nieuwe leuke mannelijke “nurse”. Die vond cortonen “oké”, dan is het ook “oké”. Daarna poosje in de vaccinatieruimte gekeken waar zwangeren en mama’s met baby’s en peuters in en uit lopen voor vaccin of controle van de zwangerschap. Geduldig en relaxed wacht men tot ze goedgekeurd of geprikt weer vertrekken naar huis, baby’s, in de weer meest prachtige doeken op de rug gebonden. Prachtig om te zien hoe men dat doet !
Vrouwtje komt rustig, hoogzwanger binnengelopen en meldt dat ze komt voor een scan.....scan ?? Nog nooit een scan gezien hier, maar wie weet, want ik merk t.o.v. 2 jaar terug toch echt veranderingen, verbeteringen, lakens en dekens op de bedden van het ziekenhuis bv en een teiltje met slippers en maandverband voor iedere kraamvrouw, pampers was 2 jr terug zeldzaamheid en nu bijna elke baby een pamper, bellensysteem voor patiënten, geschilderd hier en daar, wel met verschillende witte variaties maar het is wit en fris. Voor de rest herinnert het me weer aan het oude Liduinaziekenhuis in Hulst.
Geen hoog-laag bedden, maar afgebladderde bedden op 4 poten met geeneens wielen. Kastjes idem dito. En toch straalt er zoveel warmte en zorgzaamheid geborgenheid uit alles. En loop ik hier weer rond alsof ik niet weg was. Kletsend met de weeën hebbende jongedame, hoor ik iemand schreeuwen en dat kan maar 1 ding zijn, bevalling !! En net was er niemand in de verloskamer !
Het vrouwtje dat voor scan kwam, (ws omdat ze niet durft te zeggen dat ze komt met persdrang en weeën) is voor het ziekenhuis van een boda boda gestapt, na een rit van een uur, alleen....2de kindje en bevalt na enkele minuten van een prachtig manneke Alwin. Placenta eruit, perineum gaaf, bloedverlies gokje 100 cc, en weer enkele minuten later, met een dot cotton in de uitgang, wandelt ze (ongewassen) naar de kamer waar ze tot morgen zal liggen om met een boda boda weer terug een uur te rijden, kindje in dekens gewikkeld in het midden. Over hobbelende stoffige wegen. Familie wordt ingelicht via een mobiel, vader is nergens te bekennen, wordt ook telefonisch ingelicht van de geboorte van zijn zoon. Mijn stagiaire en ik geven haar ook weer extra aandacht en zorg, help met de borstvoeding, geef uitleg over de naweeen en meer. De stagaire beleeft de dag van haar leven, das wat anders dan voor DOW werken !
En het kan niet op want er is een geplande sectio zo, 2de kind. Eerst alle navels verzorgen op de afdeling met spiritus en mama’s instructies geven voor thuis. Badderen wordt niet in het ziekenhuis gedaan, dat leert men thuis van zussen of moeders. Dat zijn de kraamzusters. Visite is er t.o.v. vorige keren nauwelijks, dit i.v.m. corona. Vorige keren had elke patiënt wel een naaste bij zich 24/7 die de zorg op zich nam.
Op naar de sectio.....foto’s vertellen meer dan woorden, ik vind alles zo vertrouwd en gewoon, eerdere keren was ik verbaasd over vanalles en nog wat. Nu verbaasd dat ik alles zo gewoon vind en vertrouwd. Een vrouwelijke anesthesist die vlot spinaal prikt, moeder ligt aan bewakingsapparatuur, ook een verbetering trouwens, baby wordt op geen enkele manier bewaakt....en dan ook nog een vrouwelijke chirurg die tevens gynaecologie doet. Er zijn slechts 4 soortgelijke artsen die een hele regio bedienen, dag en nacht, met misschien wel 100 (kleine) ziekenhuizen die ze bemannen. Geplande OK’s maar ook alle verrassingen die er tussen door komen, soms is het uren wachten op.....met alle gevolgen van dien, gelukkig is het vandaag niet zo’n dag. Alles verloopt voorspoedig. Weer een babyboy bij de sectio, Brian, 3kg. Kijk vooral ook naar de foto’s in de blog.
We nemen afscheid van mama’s, baby’s, de nurses (doos biscuitjes zijn zo verdwenen in de monden en zakken) en de nog in weeën zittende jongedame, beloven vanavond terug te komen.
Moeten nu eerst naar Nairobi om speelgoed/Lego (gesponsord door Rotary Hulst) voor de lagere school in Kimana.....druk druk druk. David onze taxichauffeur uit Limuru, die we nog kennen van de eerste keer, komt ons keurig op tijd halen. Wacht ook op ons in Nairobi, enkele uren, want Leslie haar haar moet nodig geknipt. En we ontmoeten een neef van Rachel die ons heel graag een keer in levende lijve wil ontmoeten, hij zag mij eerder op de bruiloft, ik hem niet tussen paar honderd Masaai’s. Via FB en WhatsApp vroeg hij het bijna dagelijks. Uurtje gekletst, wijntje gedronken, kapperbezoek, speelgoedwinkel in en uit, eten bij Italiaans restaurant waar Leslie vooral erg van geniet. Zij leeft tenslotte al 6 weken op het typische Afrikaanse eten.....mijn challenge moet nog beginnen, volgende week....als we naar Kimana afzakken, naar de bush.....naar de Masaai, naar de ugali en de skuma.....blehhhhhh, hier in Limuru is niks te klagen.
’s-Avonds weer effe ziekenhuis ingewipt en ons vrouwke met weeën ligt met baby ! Sectio......baby was tired.....dus toch.....maar alles goed en een lief babymeisje Zuri, 4kg, ligt bij mama in bed.....hier zijn geen wiegjes....altijd bij mama, nooit huilt er een baby.....borstvoeding a volonte, geen kloven, geen problemen met tekorten, niet paar minuten links en dan naar rechts. Alles is zo rustig en vredig, ook al liggen er 6 kraamvrouwen met baby. Nu voor ons ook tijd om ons bed in te duiken, moe en voldaan na een perfecte dag. Bijna Niet-Afrikaans zo perfect getimed alles.
Niks zo veranderlijk dan Afrika
Ik ga niet, niet vandaag en niet naar Kimana, maar ik ga donderdag met Leslie naar Limuru !
Gisteren bleek dat de Lenkai school na deze week 2 weken dicht gaat, ze zijn net begonnen maar oke....dat hoort Leslie dan in de wandelgangen van de kinderen, communicatie.....niks nada noppes....als je ernaar vraagt wel hoor, maar ze komen er zelf niet mee....waarom ? Niet belangrijk of zo ? Dat zie je dan toch wel ? Hoezo je nu al druk maken over de dag van morgen, laat staan volgende week....dat is het wel denk ik, het laatste.
Dus was het niet echt zinvol voor mij, om richting Kimana te reizen om vervolgens voor een gesloten school te staan 2 weken. Echter hadden ook het plan om in onze periode hier, 2 weken naar Limuru te gaan, (dachten oktober ofzo) naar het tienermeisjes-tehuis Fikia Dada voor zwangere of bevallen tieners. We waren daar al vaker, maar niet voor een langere periode. Dus gisteren alle planning omgegooid en iedereen ingelicht, taxi geregeld, Les haar treinticket geregeld, huis geregeld in Limuru en binnen een uur was de planning totaal anders dan dat het er 's-morgens uitzag. Leslie zal hele dag reizen, ik kort want ik zit al vlakbij Limuru, is maar een uurtje vanaf Nairobi. Hoe flexibel moet je zijn......heeeeeeel flexibel ! Autisten of controlefreaks gaan zich hier niet amuseren
https://www.fikiadada-rescuecentre.com/
Hier de link naar het project waar we dus donderdag heen reizen, heerlijk in vrijheid blijheid, niks geen vrijwilligersorganisatie, maar alles in eigen beheer en hand. Op naar Nila, die we nog kennen van onze eerste reis naar Kenia.
Ik ga nu op zoek naar een sinaasappelpers.....Les smacht naar vitaminen....zoektocht dus in Nairobi, in heel Kimana geen pers, maar ja die heb je op Terhole en opt Spui ook niet het gaat enkele uren duren dat weet ik nu al zeker, maar ik laat het weten !!
Geland !
Derde dag in Nairobi en kan nu zeggen, ben geland. Vrijdag laat aangekomen in m'n B&B, (zonder breakfast) alle luxe van thuis, in een heel groot koloniaal huis in derustige wijk Karen. Hier wonen alleen hele rijke mensen. Henk is de eigenaar van de B&B en is Nederlander. Gepensioneerd en hier gesetteld al lang. Ik zie hem bijna nooit want hij is altijd "weg". Ik ben hier nu voor de 4de keer, weet mijn weg en de guard kent me ook nog. Vanuit hier ga ik elke dag Nairobi in met de Uber of te voet tot ik het beu ben en dan order ik een Uber en rij je voor heel weinig geld naar je bestemming. Zaterdag kwam David me al opzoeken in de B&B, kon hij gelijk de wijk Karen eens zien en ook de B&B, gratis leermomentje aangezien hij Tourisme en Hospitality studeert. De WOW's waren niet te tellen en hij vond het een hele toffe manier om gasten te ontvangen, wie weet doet hij er ooit iets mee in zijn eigen area bij de Kili en het Amboseli. Trui van Joran viel in de smaak, die ging niet meer uit, de iPhone werd zorgvuldig opgeborgen voor later en toen gaf ik hem een canvas van hem met zijn vader die recent is overleden aan corona, gelukkig heeft hij hem nog net even gezien voor hij overleed, de emoties die hij probeerde weg te slikken......dikke knuffel jongen, indrukwekkend en weer een onvergetelijk moment in mijn hart en ziel, een canvas en een stapel foto's voor zijn broers en zussen allemaal met hun vader erop......is een grote schat voor hun.....nog nooit een foto op papier gehad, (tegenwoordig hebben ze wel foto's op hun mobiel.) De klik tussen ons was er vanaf het begin, maar we delen nu al 2 jaar onze levens op een bepaalde manier, mijn bonuszoon, zo trots op hem, hoe hij zich hier redt en hoe hij het doet op school, voelbaar is het besef dat dit een kans is op een iet of wat beter leven met een diploma en de kans op een baan en inkomen, wat zeker gedeeld gaat worden waar nodig, met zijn Masai-familie. Hij is bijna op de helft van zijn opleiding !
Weekend samen de stad in gegaan, bij een bowlingbaan in een Mall (winkelcentrum), heb ik mijn verbazing en lach weer vreselijk in moeten houden, want hoe kan het dat de bal die gegooid wordt vanzelf weer terug komt bij de gooier door een gat na enkele seconden ? En hoe kan het dat die pionnen weer recht komen te staan door zo'n grijper.....tjsa.....gewoon voor mij confronterend dat wij hier niet bij nadenken. Ook nu mocht ik weer roltrap-les geven, nu was ik beter voorbereid, 2 jaar terug overviel me hetzelfde met een andere Masai, die brak bijna zijn nek, want vooral niets zeggen, daar zijn ze goed in, stoer zijn en geen emoties, ze zijn er wel hoor, maar kost wat tijd om het te ontdekken. Wat mij verder vooral opviel deze dagen in Nairobi, ik stap uit het vliegveld en ik voel me zo thuis, de geuren, de kleuren, de geluiden, de warmte, het stof, de mensen, de gammele taxi's waar ik in spring, de mambo's, poa, habari, mzuri's rollen probleemloos als vanzelf uit mijn mond. EN IK VIND ALLES GEWOON, KIJK NERGENS MEER VAN OP, ALLES IS VERTROUWD, dat viel me nog het meeste op. Waarschijnlijk een gevolg van de nu 6de keer Afrika....wie had dat ooit gedacht een paar jaar geleden, dat ik doe wat ik al zo lang wou en dat het nog beter voelt dan dat ik ooit had kunnen vermoeden. Als er vorige levens bestaan, dan ben ik zeker hier geweest !
Fanya unachopenda Penda unachofanya
Morgen met de trein naar Emali, is voor het eerst, Leslie deed het 4 weken terug en het is een goedkope manier van reizen die nog snel is ook, ik ga zo polshoogte nemen op het station en alvast een kaartje kopen om morgenochtend goed voorbereid vroeg te vertrekken naar......KIMANA.....mijn dorpje voor de komende 3 maanden, Leslie gaat me vast met open armen ontvangen, dat hoop ik toch, die is namelijk best druk met school en socializen met de collega's en dorpelingen. Die is er al 4 weken !! Hoop dat ze nog Nederlands spreekt !
Liefs uit Nairobi en volgende keer komt de blog uit Kimana, zin in !!
Morgen is het zover......
....gepakt en gezakt, QR codes, PCR test, visum....ingecheckt bij KLM, ik zal opgelucht zijn als mijn bagage op de band verdwijnt richting het vliegtuig en zoals we altijd doen.....daar zal ik dan in mijn eentje op proosten.....want Leslie is al daar, waar ik nu eindelijk ook heen ga. Morgen naar Kenia, drie maanden, 24 december kom ik terug, hopelijk weer heel wat wijzer en hopelijk ook voldaan, want dat virus vreet aan me. Nu vooral dankbaar dat ik van mijn collega's / Pallion de kans krijg om dit te doen, dankbaar voor de lieve buren en vriendinnen, die het ook mogelijk maken dat ik met een gerust hart, huis en haard en kids en Mace achterlaat. Wat in 2017 mijn eerste trip naar Afrika - Uganda was, is het nu de 5de keer Kenia alweer. Ik ga jullie op de hoogte houden van mijn belevenissen, ervaringen en gevoelens die ik daar ervaar. Zodat ik niet al te veel moet vertellen als ik terug kom.....want dat is telkens heel "zwaar".....
Lieve mensen ik zie jullie eind december weer en anders zeker in het nieuwe jaar ! Hou jullie goed en reageer als je het leuk vind op mijn berichten en foto's die ik plaats. Voor mij ook altijd leuk om jullie reacties te lezen. Ik ben bereikbaar via WhatsApp en via die weg ook te bellen en zelfs te videobellen.
Het zit er weer op.....
Het zit er bijna op….2 weken “even” heen en weer, even onderdompelen in Afrika – Kenia. Meesten verklaren me voor gek, in deze tijd van Corona, je moet er ook veel voor over hebben, testen, bewijzen, papieren, en dit alles in 3-voud of keer. Maar de drang is groot en de tijd dringt, leeftijd speelt echt een rol, om hier te zijn en leven moet je gezond en fit zijn. Je verstapt je elke stap op de onbegaanbare wegen en paden, in de auto schudden mijn nieren richting mijn oren en op de motorbike klappert elke wervel bij elke schok, en toch is het adembenemend. Stap voor stap terug. Morgen terug richting Nairobi voor de PCR test en dan terug naar Nld. Met dezelfde testen, bewijzen en papieren als de heenreis. Vandaag afscheid genomen op de Lenkai-school, krop in de keel was minder groot dan vorige keer, omdat ik weet dat ik snel weer terugkom. Maar de snuiten van Quenten en Eywin en hun uitgestoken armpjes kunnen niet voorkomen dat ik weer even niks kan zeggen, alleen slikken… De 4 kleuterjuffen knuffelen en beloven dat we terugkomen met kadootjes voor hun ongeboren baby’s en een derde die gaat trouwen. Not goodbye…..but See You Soon….
En toch is alles niet rozengeur en maneschijn…..maandag gingen we ’s-ochtends naar school, daar aangekomen, bleek iedereen examen te hebben, van groot tot klein, soort cito-toetsen zeg maar, dus konden we niet veel betekenen, dat wordt dan niet meegedeeld van tevoren, maar hoor je bij aankomst, geen lessen en geen spelende kindjes, natuurlijk mogen we blijven, maar veel is er niet te doen voor ons…even schakelen, zoals dagelijks geschakeld moet worden, niks is te plannen, niks is te voorspellen, dat valt niet mee voor ons westerlingen. Even resetten in het dorp dat ontwaakt na het weekend, wandelingetje, praatje hier en frisdrankje daar, doet ons weer opveren. Tussen de voor ons zo vertrouwde Masai, zijn wij Mzungu’s steeds weer een lopende attractie. We groeten in het Swahili en dat maakt de afstand minder groot en de smiles des te groter. Habari ! Mzuri ! Telkens weer als een vis in het water. Als je maar meegaat met de flow en je niet vasthoudt een welke planning dan ook. s-Middags breng ik mijn Keniaanse “collega-vriendin” Rachel een bezoekje in het kleine plaatselijke ziekenhuisje, soort buitenpoli / Pallion als in Hulst. Alles wat poliklinisch gedaan kan worden lukt aardig, ze hebben toch een paar ampulletjes aangebroken antibiotica en pijnstillers, maar als er iets is wat serieus gezien moet worden, dan moet men toch echt naar het dichtstbijzijnde echte ziekenhuis……1,5 uur verder weg….als je gelijk vertrekt, maar een auto of taxi charteren kost uren en een ambu uit dat desbetreffende ZH kan komen, 1,5 uur heen en 1,5 uur terug. Gelukkig sta ikhier niet bij stil, alleen nu, nu ik dit schrijf. Want dit telt ook voor mij. Ik was vorige keer op de bruiloft van Rachel (en Wilson) en nu is ze zwanger. Zal werken tot de dag van de bevalling en daarna 6 maand betaald verlof ! Werkt fulltime en heeft nog geen 100 euro per maand. Leven is hier wel goedkoop, maar onderbetaald is het zeker. Zak met kleertjes (fam Bolleman)(foto) is dan ook meer dan welkom !
Op dinsdag gaan we naar Rescue Center Hope Beyond, tehuis voor kinderen die om uiteenlopende niet meer thuis kunnen wonen. We kletsen en koken, lesje chapati bakken, met de aanwezige meiden en sommigen kennen wel al vanuit school. Indrukwekkende verhalen die niet gezond, getraumatiseerd, gelijk gedeeld worden. Luisteren is het enige wat we kunnen….schouderklopje en later, als we terugkomen, gaan we ze meenemen naar het dorp voor een terrasje en een hapje zonder dat ze daar zelf uren voor in de keuken moeten staan. Allemaal gaan ze binnenkort naar school, een 15 jarige start in de kleuterklas, omdat ze nog nooit op school zat en een 14 jarige gaat naar highschool, omdat die wel al een basisschool heeft afgemaakt. Scholing en leren op eigen benen staan, over -tig jaar gaat Kenya ook de vruchten plukken. Ook het meisje (15jr) wat ik in januari bezocht na haar bevalling is er nog, met intussen een schattig klein meisje van een paar maand oud. De papa is haar papa……DNA is recent onderzocht en als er bewijs is dat de man zijn dochter zwanger heeft gemaakt, gaat hij levenslang de gevangenis in…..en daar sta je dan bij en je kijkt ernaar…..maar door te zeggen dat ze het zo goed doet, zie je ze groeien en stralen, als ik met zoiets kleins iemand een goed gevoel kan geven…, ook zij zal gesupport worden om naar school te gaan en zal nog een poos met baby in het Rescue Center zijn.
Een donatie wordt afgeven en die gaat besteed worden aan Stop FGM ! (besnijdenis van meisjes) (foto) Met dank aan J.V. Gefacetimed en gesproken met de betrokkenen ! Druppels op hete platen, en toch maakt het een verschil, we zien het met eigen ogen dat er echt een omslag gaande is wat betreft het besnijden en uithuwelijken op vaak al zeer jonge leeftijd.
Onderweg wordt een levende kip gekocht….dode kennen ze niet….laat staan een kipfilet of 2 billen, de Masai-jongens slachten die voor ons en later eten we de kip (foto)…..zo taai als een rubberen speelgoed kip van een Nederlandse hond. We slapen trouwens al die tijd in 2 safari-tenten. Basic en prima and, as useual…….soms zonder stroom, meestal wel (koud) water. Het is een mini camp wat nog niet af is en we kennen Dickson de eigenaar al van de eerste keer dat we hier waren. We doen alles zelf, boodschappen en koken en dat kost heel, heel veel tijd. Ik kook en Leslie wast af. Koken op 2 pitten en alles vers bereiden, water koken om af te wassen, dagelijks zijn we er zo’n 3 uur mee bezig, na school om boodschappen….soms hebben we hulp, als ze mogen mee-eten daarna. Supergezellig met onze makkers, die we al kennen van de eerste keer dat we hier waren. Elke dag kampvuur, elke dag uitzicht op de Kilimanjaro, elke dag tingelende bellen rond ons tenten van geiten en schapen, buurkindjes die ons komen groeten in de meest smoezelige kleertjes. Vorige week was een schoolweek, zingen, dansen, huiswerk nakijken, soms eens een lesje over Nederland of over het ziekenhuis, we kijken een stukje Lion King op mijn laptop, hilarisch om te zien dat Timon, Pumba en Simba voor hun heel gewoon zijn, die lopen hier rond ! En we gaan met de schoolbus elke dag naar school en terug naar huis. (foto) Hebben een meer dan mooie donatie gekregen van Rotary Hulst, waar we volgende keer schoolspullen van gaan kopen, vooral speelgoed (educatief) voor de peuters en buitenspeelgoed voor de groteren. In Nairobi is dat alles te koop. Dat gaat dus zeker te zien en vervolgd worden in m’n volgende blog. Vanaf okt dit jaar. Drie maand dan....heel dubbel, vooral het frustreerde hier kan wel eens zwaar worden. We amuseerden ons nu weer kostelijk. Maar het zit er weer op. Veel geleerd weer; geduld, flexibel zijn, agenda omgooien, wachten, niks is te plannen, leren koken hier, boodschappen doen, keus uit 2 x niks, een huis om te huren gingen we zoeken deze weken, niet gevonden, hakuna matata. We zien wel waar we belanden volgende keer…. De auto die de eerste dag in panne stond onderweg, is nog steeds kapot, elke dag is er aan gewerkt, alle 14 dgn, niemand die vloekt of moppert, (foto) morgen gaan we met een andere auto richting Nairobi. Kwaheri Kimana, Kilimanjaro…..het zit in mijn hart maar af en toe………grrrrrrrr
Welkom op mijn derde reisblog
Op veler verzoek start ik een nieuwe blog.
Donderdag vertrek ik voor 2 weken naar Kimana, om weer Afrikaanse lucht, geur, kleur, en stof te snuiven. Ook om wat voorbereidingen te treffen voor het lange verblijf in het najaar. Laatste kwartaal ga ik echt meeleven bij de Masai. Geen kort verblijf, maar alles zelf doen, wassen met de hand, eten maken met het weinige wat er te koop is, gaan werken op de Lenkai-school en het Hope Beyond tehuis, ook een paar weken naar Fikia Dada Rescue Center in Limuru. Maar eerst komende donderdag voor 2 weken. Alles is gepakt en gezakt.....ZIN IN ! Weerzien met de inmiddels vele bekenden met hun families en steeds meer mensen die we leren kennen, kinderen op school en hun teachers. Organisatie van Hope Beyond met zijn medewerkers, het voelt allemaal als een grote familie.
Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom. Indien je geen berichten wil krijgen kun je jezelf verwijderen.
Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter, is altijd heel fijn om een reactie te krijgen uit onze westerse wereld!
Leuk dat je met me meereist!
Groetjes,
Carla
