Het nadeel van lang hier zijn is dat ik weinig nieuws kan vertellen......

Het verdrietige is dat ik over 3 weken nu land op Schiphol......

Het leuke is dat ik dan weer “thuis” kom, bij mijn kids, Mace, ouders, zus, familie, mijn collega’s en vele lieve vrienden en buren......

Het vreemde is dat ik met een gerust hart hier ben, wetende dat jullie het allemaal goed maken, van heimwee of missen is geen sprake....

Het gaat andersom wel heel erg zijn, zo erg dat ik nu al breek als ik eraan denk.....omdat ik weet dat ik hier niet kan blijven, omdat ik weet dat ik ze niet kan helpen....niet allemaal...

Wat ga ik alles missen, de geuren, de kleuren, de muziek, de warmte, de gezellige drukte op de dinsdagmarkt, de dust, de mud na de regen, de mensen die je tegenkomt op straat, die je inmiddels kent van gezicht, die je groet en die me groeten, de kinderen op school, wat ben ik van jullie gaan houden, 11 maand geleden zag ik jullie voor het eerst en ben 3 keer bij jullie geweest dit jaar, heb jullie zien groeien, letterlijk en figuurlijk, eerste keer waren jullie zo verlegen, een mzungu.....op school, nu zijn jullie zo vertrouwd en altijd zo blij ! Wat hebben we veel geleerd, jullie op school, maar ook wij hier in Kenia, over de Masai-cultuur, de gewoonten, de verhoudingen tussen man/vrouw (soms meerdere vrouwen) en het respect van kinderen naar hun ouders en ouderen, de Masai jeugd zien we echt wel veranderen/ontwikkelen, goed natuurlijk, maar ik hoop wel dat de Masai cultuur nooit verdwijnt, we hebben gesproken met hun, meer dan eens, over anticonceptie, FGM, early marriage, de rijkdom en de armoede, corruptie, en gelachen over de onmogelijkheid om iets af te spreken, oftewel niet op onze manier, je kunt afspreken, maar niet op die datum of tijd zoals wij dat doen en wij zijn intussen net zo relaxed en flexibel geworden als elke Afrikaan/Keniaan. We werden blij van de regen die uiteindelijk kwam en kwamen er snel achter dat we de dust toch liever hadden dan de mud die je krijgt na de regen. We hebben geworsteld met de bijna dagelijkse handwas, momenten (uren, dagen) zonder power en lege telefoons, dagen zonder water, dat je de wc doorspoelt met een jerrycan water, als die er überhaupt al is. En toch bleven we lachen en zelfs genieten. Leslie in haar huisje in citycentre of Kimana, ik in mijn hut buiten het dorp in de tuin van een ziekenhuis. Dagelijks zoeken we elkaar op of zien we elkaar op school, en nog steeds geen gebrek aan gespreksstof, we genieten en lachen en kletsen wat af, met z’n 2en, maar ook in het gezelschap van bekenden of onbekenden die we dan weer leren kennen.

Op school amuseren we ons elke dag steeds weer, soms met enkel aanwezig zijn en de laatste week heb ik zelfs een klas alleen gedraaid omdat teacher Esther er niet was…dan doet een andere teacher (Monica) twee klassen…niet even, niet een dag, nee meer dan een week! Kleuters en class 1 (onze groep 3) .... ik ontfermde me dan over de kleuters, die geen Engels spreken, me wel verstaan....fantastisch om te doen ! Ken ze bij naam, bij karakter en ontwikkeling, meestal ging het goed, is een heftige klas, vooral de meiden zijn echte kattenkoppen. Eenmaal escaleerde het helemaal, gillen, vechten, niet luisteren, paar jongens die zelfs door het raam naar buiten sprongen, meiden die langs het gammele schoolbord naar boven klommen, ik keek het aan en zei, (voor zover ze luisterden) “jongens, ik ga, ik vind dit niet meer leuk” en ik ging...... Die gezichtjes…, 10 min later ging ik even terug en zaten ze allemaal mooi te werken. De dagen erna ging het prima!

Bijzonder ook om tussen de middag de lunch te delen in “mijn” klas, uit grote bakken, waar ik 11 maand geleden met open mond stond te kijken hoe dat gaat en hoe ze eten met hun handen en niemand die zegt dat lust ik niet, voelt het nu als de gewoonste zaak van de wereld, soms is het krap aan met het eten en dan zie je echt de overlevingsdrang naar boven komen, bordjes worden door de kleuters zelf afgespoeld en terug in de emmer gedaan, ze zijn enorm zelfstandig al. Klassen worden elke dag door de leerlingen uit de hogere klassen geveegd en soms gedweild, zonder morren, heel gedreven en gezellig samen.

Komende week verwachten we David uit Nairobi hier weer thuis, na zijn examens, tweede jaar zit er bijna op en met glans! Wat zijn we trots dat we deze Masai jongeman kunnen supporten. met zijn studie. “Sharing is caring” zeggen ze hier vaak, dat zien we ook telkens weer, ze delen alles wat ze hebben, voedsel of een slaapplek, kinderen op school die iets meer in hun backpack hebben, delen zonder te vragen met degene die wat minder of niks hebben.

We hebben nog een kleine 3 weken te gaan, maar het einde komt in zicht, plannen nog volop de komende weken, afscheid hier, laatste bezoek of wandeling, (fruit)traktatie op school gepland, ik ga nergens zeggen dat dit voorlopig de laatste keer is......ik kan het niet....sorry......ik ga doen en denken alsof ik snel terug kom......dit gaat een rouwproces worden en ik hoop dat het slijt......