Na een zalige week aan de kust van Kenya, paradijselijk mooi.... (foto’s)

Maar zoals altijd een vakantie met zee, zon, strand, zwembad, cocktails etc. is niet real life en moet ook niet al te lang duren. Toeristen zijn ook daar maar mondjesmaat, de grote luxe resorts zijn leeg, met alle gevolgen van dien. Ons backpackershostel was goed gevuld met jeugdigen die zich door de Coronaregels heen worstelen en net als wij doorgaan met reizen. Vanmorgen huisje gepoetst, was gedaan, met de hand, het went zelfs al, maar zo schoon als in een Miele op 60gr krijg ik het niet. Voordeel is dat je het hier zeiknat ophangt, hoef je niet te wringen en het is ook nog eens kreukvrij opgedroogd na een paar uur.

Leven is zalig hier, zon, relaxed, stressvrij.....gaan vroeg of wat later naar school, of blijven we plakken op de markt van dinsdag....het komt, hoe het komt, elke dag weer, drie maand lang....hakuna matata is hier zo waar. Voor ons toch, we beseffen elke dag weer dat we dit kunnen, omdat we met een Nld portemonnee hier zijn, alles is hier goedkoop, voor ons, voor de locals meestal onbetaalbaar. Confronterend elke keer weer, ik zie ook dat ze ondanks dit, toch ook gelukkig zijn en tevreden en van hun familie houden en voor elkaar zorgen.

Ooit zei ik eens, toen ik uit Uganda kwam, konden wel alles in de wereld maar op 1 hoop gooien en alles opnieuw verdelen, want het is zo oneerlijk verdeeld. Zon, regen, geld, eten, water, huidskleur, werk, scholing, corruptie, stress, tevredenheid, relativeringsvermogen, acceptatie, woongelegenheid, welvaart, luxe, geen luxe, alles opnieuw verdelen.......Maar ik moet accepteren dat het voorlopig niet of beter, nooit zal zijn. Ben ik blij dat ik in Nederland ben geboren en getogen, alles heb wat mijn hart begeert...en toch....wat zou ik hier graag wonen en werken of iets opbouwen zoals een B&B.....als ik jonger was geweest. Ik heb wel al besloten om dat als een droom te houden, ben enorm dankbaar dat ik het land en het volk de laatste twee jaar ontmoet heb en op korte tijd intens heb leren kennen....met alle haken en ogen die er ook zijn, want het is cliche....het blijft Africa.....maar als je geen haast hebt en geen stress....is daar ook prima mee te leven. Langzaam werken we nu naar een afscheid dat over 4,5 weken zal zijn en ik vrees dat dat ontzettend moeilijk gaat zijn, afscheid van alles, maar vooral van de mensen die we hebben leren kennen, recent en sommigen al 2 jaar geleden, hele families, traditionele masai...culturen/tribes die al eeuwenoud zijn en die nog steeds zo zijn, we zien wel dat de jeugd meer en meer in spijkerbroek loopt, maar wij hebben de eer gehad de oude generatie nog mee te maken. In hun prachtige gekleurde doeken en kralen. Vrees wel dat over 20 – 30 jaar veel verdwenen gaat zijn. Ook hier hebben ze internet en mobiele telefoontjes, de jeugd kijkt ook naar TikTok en YouTube, luistert ook naar muziek, andere dan de Masai-ceremonie-kreten die wij dan weer betoverend mooi vinden. Ze zien ook dat een Armani of Timberland T-shirt mooier is dan een afgedankt T-shirt wat hun kopen voor 10 cent op de markt. Hoe ze dat gaan oppakken, geen idee. Studie, scholing en werkgelegenheid, dat is wat hun kan helpen. Ik hoop dat David over 2 jaar een mooi diploma heeft en vervolgens een baan in het Toerisme, hij zal zorg dragen voor zijn familie, zo gaat dat hier.

Ik stond gisteren te kletsen met een Samburu meisje (uit Maralal, voor degenen die de Blanke Masai gelezen hebben) uit het noorden van Kenia, ze werkt op het strand van Mombasa. Heeft een kindje van 2, heeft ze al 1 jaar niet gezien, maar verdient geld met doeken verkopen op het strand en is dankbaar dat ze geld kan sturen naar haar moeder en kindje, in maart hoopt ze er weer heen te gaan....baby’s en kinderen wonen hier vaak bij oma, omdat werk ver weg is. Hartverscheurend vind ik dat en hun relativeren; werk en geld en daardoor eten en onderdak is belangrijker.

Intussen ook weer een week Kimana en school achter de rug, ook een middag naar Hope Beyond geweest, het rescue center waar plm 40 tienermeiden zijn die op lagere school of highschool zitten, maar dit weekend allen “thuis” in het weeshuis waren, intussen kennen we ze van eerdere bezoekjes en ook zit de helft op onze Lenkai school. Dus gezellig gekletst, spelletjes gespeeld, muziek geluisterd en TikTok gekeken, want zoals ik al zei, ze ontwikkelen ook hier. Ze kennen het wel, maar hebben het niet. Lolly’s en chips maken het voor hun tot een feestje. Waarom ze hier zitten, we hebben het er niet over, lekker lachen en dansen en knuffelen en vertellen over ons Nederland en over onze kinderen en over het weer in Nederland, meer moet dat niet zijn. Ze leren ons Swahili wat Leslie en ik 10 minuten later weer vergeten zijn, das echt jammer dat we de taal niet kunnen. Grote lijnen beginnen we een beetje te volgen en onze woordenschat is van 20 in mei naar ms 50 nu gegaan. De meiden zitten er net als de meiden in Limuru, omdat ze door familie daar gebracht zijn of door de chief van het dorp, vaak heel erg in de bush, aangemeld. Redenen intussen bekend; uithuwelijking op zeer jonge leeftijd met de besnijdenis meestal daaraan voorafgaand, geweld en / of verkrachting in de gezinnen waar ze met velen wonen. Ik zie de meiden als vrolijke, sterke tieners die dankbaar zijn dat ze daar nu zijn en naar school gaan, erg bewust dat dit de enige weg is naar een zelfstandig leven. Ze doen veel zelf, kleren wassen, koken, schoonmaken, er is wel altijd een volwassene aanwezig, en social workers komen ook voor begeleiding. Alles door (geschoolde) locals weer. Het tehuis en de scholing is grotendeels mogelijk door sponsering van de stichting of sponsering van een kind. Mooie is dat je dat dan kunt volgen. Mochten er liefhebbers zijn....???

Verder leven we hier elke dag weer een leven tussen de locals, het is een dorp zo groot als St Jansteen schat ik, waar de meesten ons nu wel kennen, de 2 mzungu’s, je kunt hier ook niet veel doen ongezien, het wordt ook vaak doorgebriefd, zo liep ik langs John z’n auto/taxi, wou boe roepen, zag net op tijd dat het niet zijn benen waren, dus liep verder, uurtje later belt John, “Hé, wat is er ? Heb je me nodig ? Je was bij mijn auto....” Zo gaat dat hier, ook als we een theetje drinken komen er vaak vrienden bijzitten, bv teachers van school. Lijkt terras in Hulst wel inmiddels. In de supermarkt kom je de verpleegster tegen die groet en een praatje maakt, daarna een juf met haar kroost, kindjes (van school) op straat die roepen “Carla !”, bij de Boda Boda stage is het “vechten” elke dag wie me naar huis mag brengen. We hebben ook vaak interessante, spontane gesprekken op straat, laatst met 2 meiden, 20 jr. Eentje had al 2 kinderen, peuter en eentje in de draagzak, na eerst wat over de kids te praten, vragen ze, “money?” Ik zeg dan heel verbaasd, “Huh Hoezo ? Omdat ik blank ben ? Denk je dat ik rijk ben ?” Dan zie je ze schrikken en geven we uitleg dat wij niet rijk zijn, dat niet elke mzungu rijk is, dat wij ook werken en sparen etc.....en dan bedanken ze voor de uitleg. Want hun denken echt dat elke mzungu stinkendrijk is. Wij hebben het natuurlijk goed in de westerse wereld, maar wat is rijk......vaak vind ik ze hier “rijker”

Vandaag is het zondag en gaan we met een vriend, die werkt op school borrelen (bier) en eten (blehhhhhh) ...Superleuke gast die verder wil groeien dan Kimana en dat gaat hem lukken !