ik tel geen dagen en geen weken.....ik weet alleen dat ik 24 dec weer terug vlieg, en dat ik eerste Kerstdag land, de vlucht van 23 dec is gecanceld. We zijn ons nu al enorm bewust van de shock die dat teweeg gaat brengen....alles, maar dan ook alles gaat anders zijn....we proberen ons te wapenen en te relativeren en te herinneren dat het thuis ook goed is......maar wat zijn we jaloers op de jongere mensen die we nu ontmoeten in Mombasa - Diani Beach Backpackers, https://vimeo.com/249060173 ja we zitten in een paradijselijk backpackershostel....basic, cheap, maar weten nu ook dat de stranden echt Bounty Island wit kunnen zijn en de zee azuurblauw....zo fel dat het pijn doet aan je ogen. Robinson Island gevoel ten top. Indische Oceaan oneindig groot. Ook dit is Kenia en nu de 5de keer dat we hier zijn, zien we dit voor het eerst. s-Morgens liepen we nog in Kimana tussen de Masai, stof, koeien en geiten, na een treinreis van 4,5 uur en 2 autotransfers van anderhalf uur zijn we hier geland....een weekje "vakantie" in een vakantie. Backpackers uit alle delen van de wereld, we trekken hier de gemiddelde leeftijd wel op hoor, backpackers zonder plan where to go en when to go.....go with the flow....machtig mooi ! En voor mij niet geheel onbelangrijk....eindelijk weer iets te eten wat ik kan eten zonder te kokhalzen. Dat is telkens weer het zwaarste onderdeel voor mij, eten in Kenya / Kimana.

Voordat we afgelopen weekend afreisden naar hier, waren we elke dag op school, waar alles vertrouwd en bekend is. Het is nog net geen sleur aan het worden, ook omdat we ons elke dag wel weer begeven in en onder de locals van het dorp. Een kraamvisite of een drankje op ons favoriete terras op de eerste verdieping. Groenten / fruit kopen elke dag weer, bij mijn vast kraampje, naar de supermarkt die de naam in Nld niet zal dragen, maar waar ik toch wat basic dingen koop zoals tomatenpuree en pasta voor de spagetti. Zakje chips, biscuitjes, flesje frisdrank, reepje chocola, waar als ik buiten kom eind van de middag, de boda-boda riders me al staan op te wachten om me te vervoeren naar mijn huisje, ik hoef ze niet meer te vertellen waarheen. Ze denken nog steeds dat ik de dokter ben van het ziekenhuisje. Achter het ziekenhuis is mijn huisje.

De treinreis van Emali naar Mombasa is lang....maar ook amusant, paar toeristen, meeste toch pendelende Kenianen, heb nog een uur zeker met een baby op mijn schoot gezeten, mama wou effe slapen....dat is voor hun zo gewoon, zowel het slapen, als het even oppassen op een baby van een vreemde, voordat je in de trein zit, moet je net als in het vliegtuig door vele nutteloze controles, paspoort, bagagecontrole, fouilleren, scannen en dat allemaal minstens twee keer. Stel je voor met de trein van Breda naar Amsterdam en dan dit alles....je wordt ook opgedragen om in een rij te gaan staan....strak achter elkaar op dezelfde tegels....dat is Les haar favo ding.....GGRRRRRRRR. Hier ook merk je de corruptie ten top, waar we ons ook telkens weer aan ergeren....voor ons iemand met een speaker in de bagage, mag niet.....inleveren.....maar als je cash geeft mag je door met je speaker.

Corruptie....heel jammer, maar zo erg en veel en vaak aanwezig.....we hebben er niks mee te maken en doen er niet aan mee, maar horen vaak verhalen van de mensen. Scholen / opleiding voor de jeugd, je kunt je inschrijven.....maar wie het meeste geeft, cash ernaast, maakt toch de meeste kans, politie die op de dag van de markt (druk op de weg) iedereen aanhoudt en cash laat betalen voor de meest onzinnige dingen, geen helm, niemand draagt een helm, geen verzekering, niemand heeft een verzekering, inleveren dan je motor en voor 2000KSH (18E) cash kun je hem ophalen. Sommige motors staan dan ook weken voor het politiebureau waar ik elke dag passeer. Meesten hebben geen 18 euro..... Maar de politieagenten varen er wel bij, er komt geen bonnetje aan te pas.....gaat zo de zak in van de flikken. Dat maakt ons vaak boos en machteloos....

Wat me pas ook weer machteloos gevoel gaf was, Lee, jongen uit klas 3, 9 jaar, hij gaf aan dat hij hoofdpijn en pijn in zijn mond had, ik kijk, zag gelijk dat hij rotte kies had en op meerdere plekken ontstoken tandvlees. Paracetamol had ik en gaf ik, maar wat kan ik meer.....ik kan hem toch niet meenemen naar de tandarts.....mocht ik die al vinden in Kimana area. Hoop dat zijn ouders het wel doen. Er zijn elke dag wel weer voorvallen en momenten van machteloosheid... ik ben gelukkig wel zo sterk om voor mezelf aan te geven, ik kan niet meer doen dan ik al doe..... Op het moment gaan bij elke Masai-familie geiten - schapen - koeien dood door de droogte, regenseizoen zou al begonnen moeten zijn, nog amper regen gezien. We zien vaak beesten wat enkel botten zijn, met een vel eromheen, schrijnend. Ze moeten nu gaan bijvoeren maar waar betalen ze dat van ? Niet dus. Confronterend om er zo dicht op te staan.

Vorige week zijn we ook de moeder van David op gaan zoeken, uurtje door de bush, die diepte weer in, achterop een Boda Boda, langs de giraffen en zebra's. Haar huis is afgebrand de dag nadat haar man en David zijn vader is begraven. Ze hebben nu een paar golfplaten waaronder ze wonen en er wordt een huis van steen gebouwd. Over paar weken hoopt ze erin te zitten. Ondanks dat ze niks hebben, wordt je verwelkomd met koffie en suiker en mag je naast het huisje op een stammetje zitten in de rook die uit de keuken komt, daarbinnen wordt gekookt op een vuur, in een put in de grond en staan de bonen te pruttelen..... in dezelfde ruimte slaapt ook de zus van David, Jacqline, met haar dochter. Onbeschrijfelijk wat een prikkende rook er in die ruimte hangt.....en dat je daar ook moet slapen. Maar het warme welkom en het warme gevoel wat ze je geven is immens. We videobellen ook met David, hij ratelt in het Maa en de dankbaarheid is groot. Het is bloedheet, we lopen Mama David tegemoet die met de kudde aan het lopen is, dag in, dag uit, vele uren en kilometers in de hitte, op zoek naar gras en groen wat er niet is.... dat wij hier mogen zijn en dit mogen beleven, zo intens tussen de Masai en hun leven....eeuwig dankbaar.

Tegenstellingen zijn ook hier groot, want nu ik dit schrijf, zit ik naast een zwembad met een poolbar en zon en mooie muziek en is het Bountystrand op loopafstand.....straks ga ik nog eens kijken of het wel echt waar was.... Gisteren paar uur in Mombasa geweest, historie van slaven en koloniaal verleden, Brits en Portugees en Arabische invloeden, veel moslims ook, niet echt ons ding, maar we hebben het gezien. Heel verschillend is Kenya....Nairobi....Limuru met zijn teavillages, Kimana met zijn Kilimanjaro en Masai, Mombasa, en de Beach......prachtig mooi. Bijzonder om 3 maand in een land te zijn en op het gemakje alles te ervaren.

Ik zet weer foto's bij de foto's voor beelden die horen bij dit verslag....

See You later