23 okt

John, hoe oud ben je ? Twentyfour

Maar je bent toch van juli ’98 ? Yes

Dan ben je 23.....ohhhh ah dat kan ook, ik weet niet hoe oud ik ben.... onze John, onze stuiterbal, die toch wat werkt af en toe, in een geleende auto, mensen vervoert uit de bush naar ons dorp Kimana. Ik leen hem ook voor de grote boodschappen....verdiend hij weer wat.

24 okt

Zondag....relaxdag.....dat kan ik niet....met een (motor)vriend van in den beginne....op de motor ri Amboseli, 20 km over rough roads, uurtje doen we erover, langs gazelle’s, giraffes, zebra’s, baboons...olifanten hebben relaxdag want die zien we niet, het seizoen is zo droog en ze schijnen dan meer richting het Amboseli-meer te zitten. Je hoeft echt niet door het park met entree, want de 20 km ervoor spot je meeste dieren ook en zeker achterop bij een Masai, die van nature steeds spiedend rond kijkt, en als hij iets ziet, rijden we met de motor dichterbij.....sta je rechts naar een giraffe te kijken op 10 m afstand blijkt er links 1 op 5 meter te staan....toch verder op weg tot vlakbij het safaripark Amboseli waar vele toeristen kwamen, voor corona, waar het nu bijna doodstil is, op een enkele rijke Amerikaan na, waar ms wel 10 parken zijn in de meest onvoorstelbare luxe, middenin Africa, zo niet echt, zo fake, maar voor vandaag zo lekker om even “normaal” te lunchen, om even aan de rand van een blauw zwembad te zitten, in m’n stoffige kloffie, met mijn droge stoffige haar, ik zou hier nooit willen blijven, ik zie ze ook wel eens door “ons” Kimana rijden in hun grote luxe jeeps, die nooit in panne vallen, ramen dicht, hebben vast airco, geen dust in hun auto, kijken letterlijk en figuurlijk neer op de echte bewoners, gooien nog net geen snoep uit de auto, want stel je voor dat....ja wat ? Vlgs mij waarschuwt de (not African) reisleider, “houdt uw ramen en deuren gesloten....”. Ik ben zo bevoorrecht dat ik hier heel anders ben dan hun. Zij gaan op weg naar de luxe oorden waar de locals werkten, waardoor er nu veel werkloosheid is, door corona zoveel zichtbare armoede erbij.... Of hier ook corona is of was....geen idee, ik merk er niks van, mensen overlijden zoals voorheen aan van alles, TBC, HIV, kanker, buiktyfus, honger, tijdens bevallingen, ongelukken op straat, geen schoon drinkwater.....en nu ook corona ? Waaraan men overlijdt hier is gissen, wat maakt het ook uit.... Hier worden geen wekenlange discussies/overleggen gevoerd op hoog niveau, daar is geen geld voor. Geen maatregelen, gewoon doorgaan, leven accepteren zoals het komt en doorgaan. Werken moeten ze hier echt wel, alleen al om hun huishouden draaiende te houden, alles met de hand wassen, poetsen, ze zijn echt heel proper, eten maken, alles vers en elke dag opnieuw halen op een markt of in een kraampje langs de straat, koelkast heeft bijna niemand. Velen moeten ook nog elke dag water halen bij een pomp, vaak ver weg....te voet....om te wassen, koken, zichzelf te wassen, wassen doen ze ook in de rivier, die momenteel bijna droog staan, wat kijken ze uit naar de rains....ik zie nog niks komen....geiten uit de kuddes gaan dood vanwege de droogte....geen regen, geen groen, niks te grazen....bijvoeren zou kunnen....als er geld was.....schrijnend om alles te horen, maar ik kan er niks mee.....het zijn hun challenges waar ze al eeuwen mee omgaan....wat kan ik ?

`

25/10 (Dagje in klas 1) Die zingen graag een lied voor de jarige zus…(video).

Eten we ‘s-avonds stamppot. Verse wortelen, doperwtjes, aardappels en een rookworst uit NL. ‘s-Morgens gezocht naar een aardappelstamper en gevonden.

Vraagt er iemand in een winkel, ken je me niet meer? Neeeee....sorry.... hij mij wel, van de wedding van Wilson.....ah jaaa dan ben je niet de enige. Daar was ik wel een opvallende verschijning blijkt nu nog steeds. Trouwens heel grappig hoe we nu geïntegreerd zijn in het dorp, groeten en herkenning. Kraampje met de masaai armbanden waar ik in januari en mei ook wat kocht, roept gelijk als ik aankom “ben je er weer?” Ons vast terras op de 1^ste verdieping. Met soms een uitloop naar de 2^de verdieping, want daar verkopen ze alcohol. Bepaalde groentekraampjes waar je toch steeds weer heengaat. Kinderen van school die je tegenkomt in het dorp, voor mij dan onherkenbaar, want dan hebben ze hun kostuum niet aan, roepen madame Carla!!

Op dinsdag (26/10) gingen we na school op kraamvisite, kleuterjuf Jacklin is bevallen van een zoontje Gabriel. De papa Mike is een driver op school en van de organisatie, huisje van steen, heel schoon en zelfs een koelkast en tv in huis. Verlof heeft ze tot eind van het jaar en dan moet ze weer fulltime gaan werken. Weet nog niet waar ze de kleine moet laten dan, net als bij ons moet ze er nog niet aan denken. Mike was bij de bevalling en zo trots als een pauw. Dat mannen hier bij een bevalling zijn is zeer uitzonderlijk.

Vrijdag was een bijzondere, indrukwekkende en vermoeiende; met een organisatie “Entepesi” mee op outreach naar een meest afgelegen gebied, om medische zorg, controles, vaccinaties te geven. Medische zorg is voor deze Masai-stam letterlijk en figuurlijk onbereikbaar. Bijzonder is dat je hier weer inrolt, omdat je andere mzungu ontmoet en zo mee hobbelt. Leslie mee in de rol van voorlichter voor family-planning en ik als verpleegkundige, onze hulp was meer dan welkom. Na een uur later dan gepland vertrokken te zijn, dik twee uur over de meest onbegaanbare paden met een busje, meestal stapvoets, door de bush met de prachtigste vergezichten, Masai in meest pure vorm, wildlife rondom, komen we aan in Olbilli, enige wat er is, is een kerkje, waarin we ons na veel heen en weer geschuif en ongeorganiseerd en onvoorbereid installeren. Er is toch een Amerikaanse bij betrokken, had gehoopt het dat het soepel zou gaan.....tevergeefs. Zak met medicijnen wordt in het zand gekiept, wat erin zit weet niemand, is een zooike afgedankte doosjes van ergens ? De organisatie doet de inschrijvingen, waar ik me ook weer aan stoor, (zonder dat ik het laat merken), namen worden fonetisch geschreven, geen geboortedatum, maar een leeftijd....nu weet ook echt niet iedereen zijn geboortedatum, maar vaak wel het jaar, als je het doet doe het dan goed aub....ik doe intussen de vitale controles, een nutritionist is er, een basisarts en Leslie voor de family-planning. Antibiotica wordt klaargelegd in zakjes, alsof het paracetamol is wordt die uitgedeeld aan degenen die willen, en ze willen allemaal, ziek of niet.... de basisarts heeft het druk, want iedereen wil bij haar en allemaal krijgen ze “een kuurtje.” Ook de bloeddruk en de saturatie en de temperatuur is ontzettend interessant. Er passeren zo’n 160 kleurrijke masai bij me voor de controles. Eentje sprong eruit, 20 jr, 5 kids, oudste 8 jaar.....12 moet ze geweest zijn, ze ziet er nog steeds zo jong uit... en dan zit ik ernaast en kijk ernaar en geef haar een schouderklopje....wat kan ik meer doen.....ze naar Leslie sturen...maar dat moet ze toch zelf doen. Cultuur is hier zo belangrijk. Ik mag alleen maar toekijken en respect tonen. Praten gaat ook niet, niemand spreekt Engels hier, d.w.z. geen scholing gehad. Er zijn enkele die kunnen tolken van het Maa (Masai-taal) naar het Engels. Iedereen kijkt ons giechelend en verlegen aan, sommigen raken ons aan, kleine kindjes gaan vaak huilen. Maar de borst is nooit ver weg voor troost en die komt dan ook vele keren uit een doek of shuka tevoorschijn. Heel bijzonder om zo dicht bij een stam te zijn. Iedereen ruikt ook intens naar rook valt me op, dat komt omdat ze in hun hutjes koken op vuur, dat zit gewoon in hun poriën. Ik ben zo dicht op zoveel mensen, met snottebellen, ontstoken ogen, vliegen overal, als ik hier zonder infectie uitkom dan ben ik eindelijk Africa-proof.

Wat me opviel die dag als verpleegkundige….iedereen kan hier een medisch project starten in de bush....regel een busje, afgedankte medicijnen uit de westerse wereld, wat personeel en gaan, niks wordt landelijk geregistreerd, meisjes kregen HPV vaccin, nergens genoteerd, enkele implanons en depot provera’s werden op verzoek gezet, geen controle van een evt. zwangerschap eerst, over 12 weken moet er toch weer een depot gegeven worden....zou me heel erg verbazen als ze er dan precies weer zijn...en dan moeten de dames ook nog komen...en dan al die antibioticakuren....

Covid-vaccins hopen ze ook mee te nemen volgende keer (als de westerse wereld een partij deze kant opstuurt)…registratie??? 1^ste ? 2^de ?

Ik laat het los........

Zelfde lange hobbelige weg terug.....moe en gebroken.....onvergetelijke ervaring....