Kimana

Vorige week aangekomen in Kimana, niks bijzonders gedaan en alles is bijzonder.

Huisje gevonden wat een echt thuis is. Alles erop en eraan, voor Keniaanse begrippen gewoon luxe....voor mij prima basic. Prachtige tuin eromheen, in een campus van een Amerikaan die zich hier gesetteld heeft 15 jaar terug, vrouw recent overleden en nu met een nieuw vrouw. Keniaans, was eerst de hulp in de huishouding en nu de hulp van de Amerikaan. Ik noem hem nu al de Grumpy Muppet.

Was al op visite bij de familie van baby Angel, uurtje door de bush op de motorbike, giraffen bij aan te raken, oma is een 98 jarige Masai, die kletst de oren van mijn kop.....in het Maa, versta er niks van. Maar zo leuk en vertrouwd ze weer te zien, kopje thee wordt gezet op een vuur in een put in de grond, denk dat het daarom zo lekker smaakt, het water is vanmorgen gehaald 1 km verderop, te voet, jerrycan op het hoofd. Smoezelige stoffige kindjes hangen tegen me en herkennen me weer. De prematuur Angel van vorige jaar is nu net een jaar, maar is met het gezin verhuisd, ze trekken net zo makkelijk een paar km verder met heel het “huis” en huishouden en vee. Hoop ze later toch nog te ontmoeten.

Maandag weer naar de vertrouwde Lenkai-school.....wat een warm welcome en zo leuk ze weer te zien, groot en klein en ook de teachers. Wat zijn de kids gegroeid !

We hoeven niet te wennen en pakken zo de draad weer op.....moet wel weer effe wennen aan het Afrikaanse tempo. Verder kijk ik ook nergens meer van op en dat verwonderd me nog steeds. Eten met de handen, de meest smoezige kleertjes en schoentjes, de zucht naar lesstof, het beleefde en respect wat de kinderen tonen is telkens weer aandoenlijk. Terwijl ik dit schrijf hoor ik de apen buiten 1 meter verder, mijn vuilbak leeghalen, (zie foto’s) ik blijf binnen.....Het is avond en donker.

Verder weinig nieuws......eten is nog steeds......zo niet mijn ding, maak 1 x per week een pan spaghetti (zonder kaas en ook geen Grand’Italia) wat het dus net wel, maar ook net niet is.... vlees is hier nog steeds taai als rubber, heb zelfs geprobeerd om stoofvlees te maken, (4 uur gesudderd, gasfles leeg), want rund is rund toch.....dus niet. Reden waarom hun dit nooit uren laten sudderen is dat ze dan weer om gas moeten of steeds bij hun vuur moeten blijven. Dus eten we taaaaai vlees. Ugali. Skuma. En dan stuurt je dochter af en toe een foto van een frikandel of een loempia van Ping.

Verder is het heerlijk om weer te struinen door het dorp, waar de 2 mzungu’s nog steeds een lopende attractie zijn. Waar wij ons telkens weer vergapen aan de meest mooie kleurige Masai. Waar we ons weer verbazen over de onlogische, niet efficiënte manier van business. Mijn AllStars zijn “verdwenen”. Nu kun je hier voor 5 euro wel andere vinden, neppe of tweedehandse, leuk kleurtje, maat 40 zit als gegoten (heb 37). Een schoenenwinkeltje waar muren en plafond vol hangen met losse schoenen en bijbehorende geuren, rechts zit prima....heeft hij ook een linkse ?......nu maak ik het hem wel erg moeilijk om tussen 1000 losse schoenen een bijbehorend exemplaar te vinden....heb gezegd dat ik morgen terugkom.....zou me verbazen als er ook een linkse neppe AllStar is. Dag erna....geen linkse, dus geen business voor de beste man. Les probeert het nog een beetje uit te leggen en tips te geven, maat bij maat etc., alsof hij het op de Kilimanjaro hoort donderen....

We gaat “uit” eten, voor 2 euro rijst, ‘n taaie drumstick en wat tomaat.

Dinsdag is het weer markt. Hoogtepunt van de week, telkens weer, voor ons en zeker ook voor de Masai die ver uit de bush komen om te kopen en verkopen. We gaan in de lunchbreak al van school naar de markt om te slenteren, socializen en ons ogen steeds weer uit te kijken. Ik vraag zelfs om een foto te maken van een prachtig tafereel, 4 vrouwen op een rijtje zittend in de meest prachtige kleuren en shuka’s. Gerimpeld en heerlijk kletsend, proberen sieraden te verkopen. Ik vraag of ik voor geld een foto mag maken.....nee......ik snap het zo.....ik zou ook niet blij zijn als ik in Hulst loop en gevraagd wordt of er een foto gemaakt mag worden....maar het is zo jammer......ik wil het zo graag delen.....dat waar we hele dagen tussen lopen. Maar het brengt ons ook iets goeds, want Godson, een soort PR van school, Masai, heeft als hobby fotograferen en met hem gaan we een echte Masai FOTOSHOOTDAG doen in de bush. Hij weet hoe mensen te benaderen in hun eigen taal.

Op straat en onderweg word je (nog) steeds gevraagd voor kleine en grote gunsten, de armoede is achter alle vrolijkheid en kleurigheid groot, meer zichtbaar nu we hier langer zijn, jammer voor hun, maar gelukkig voor ons, worden we er steeds harder is. Werkloosheid is gigantisch sinds de corona, velen werkten toch in of door toerisme. Het is ook heel droog en regenseizoen komt eraan hopen ze, geiten uit hun kuddes overlijden, ze moeten gaan bijvoeren.....maar geld....is er niet.... We zien ook dat men elkaar helpt waar ze kunnen, met een klein bedrag of geven van voedsel. Mannen zijn ook vaker dronken en/of high van de Miraa, een soort drugs die ze kauwen tegen de stress. Als we dit alles beu zijn en dat gebeurt nogal eens, dan roepen we “Hapana” en dan gaan ze weg.

We hebben een favoriet “terras” op hoogte (foto), wat ons tijdens een drankje een prachtig uitzicht geeft over Kimana. Uren kunnen we hier zitten. Leslie kan naar haar huis lopen en ik pak de boda boda en sta op 5 min ook thuis. Wordt als een god vervoerd, want de mannen van de boda boda stage denken dat ik de dokter ben van het Kilimanjaro Mission Hospital, mijn huisje ligt er net achter. Ik laat ze lekker in de waan.

Maar waar ik ook kom, loop of ben, iedereen is zo vriendelijk en overal ben je most welcome, als je een praatje maakt zijn ze zo blij. Er is niks te beleven en er is zoveel te beleven. We genieten elke dag en vooral van het feit dat we hier nu eens lang zijn, dat voelt echt anders, heel relaxed, geen dagen tellen, niet volgende week weeral weg moeten. Nog plannen zat om onze dagen te vullen, dus verhalen zullen nog volgen. Vandaag is het zaterdag, Les is de was aan het doen in haar huis, ik aan het schrijven in mijn huis en vanmiddag gaan we lekker terrassen. Voor iedereen Stay Safe en Pluk De Dag....kijk ook de foto’s en de video dan heb je beeld bij mijn verhaal.

OOOOHHHHH en kijk vooral de foto van Leslie !