laatste dag van de eerste week is een ziekenhuisdagje.......

Het komt er niet van....schrijven.....

waarom.....

redelijk druk steeds, wel Afrikaans druk, dat is heel relaxed druk, noem het bezig zijn, maar dat kan ook gewoon zitten en kijken zijn; opnemen, vastleggen, genieten, ruiken, luisteren, groeten, kletsen, socializen, lachen, wat een heerlijk volk. Lief, vriendelijk, relaxed, behulpzaam, warm, mooi ! Jong en oud. Er is maar heel af en toe een moment dat we op ons qui vive zijn, als we bijvoorbeeld tussen een groep mannen laveren die matatu’s vullen en ons opdringerig hun kant op willen hebben. “Hapana” zeggen we dan en kijken eens boos en dan druipen ze wel af. Een keer maakte ik een foto van een ezel, dat is hier een veelvoorkomend vervoersmiddel om karren te trekken, kwamen er ook ietwat dreigende mannen op me af, “wat is er mis met mijn ezel ?” Nou heeft ie pech dat we, en niet blond zijn, en niet jong, en best wel al ervaren in omgaan met zulke figuren. Kordaat en beleefd blijven. Hapana en opzouten.

Ik ben nu 2 weken in Kenia waarvan 1 week in Limuru. 2 Jaar terug was ik ook in Limuru, werkte ik 3 weken in het lokale ziekenhuis waar ik gisteren met “mijn stagiaire” was die nog nooit iets heeft gezien van ingreep bloed of wat dan ook, behalve bij haarzelf, afgelopen week was ik er al even om te groeten en dan kenden ze me nog ook....most welcome !! Gisteren was een dag die liep als een trein, het gaat hier meestal anders. Ons hotel waar we slapen is om de hoek van het ziekenhuis, groeten, most welcome again en de oude mollige hoofdzuster zei je weet de weg he! Rondje gelopen als mzungu’s langs de patiënten, praatje overal, veelal maagproblemen en voedselvergiftiging. Iedereen heeft een waaknaald en krijgen paar keer dgs antibiotica erin gepompt, niet via infuus maar opgelost door de naald. Scheelt infuusvloeistof en systemen, die zijn er niet of amper. Waaknaald zit vastgeplakt met een soort wit Duc-tape....er sneuvelt zelden een waaknaald, ook niet bij de baby’s/kindjes....eenmaal vast is echt vast. Op onze visiteronde komen we bij een lief vrouwtje, met weeën, eerste kindje, alleen, meestal is er wel een zus of moeder. Lang blijven we zitten, wij hebben de tijd, de keniaanse zusters ook, maar die kennen dat niet.....aandacht en een persoonlijk praatje, zat niet in hun opleiding vrees ik, veel info gegeven over de bevalling en over de toekomst, was voor haar een hele leuke afwisseling tussen de weeën door, die mijns inziens te zwak waren. Cortonen geluisterd met een plastic toetertje, wat bij ons als kadootje in een pakket zou kunnen zitten, niks geen doptone, als die er al zou zijn (geweest) is hij zeker kapot of batterijen leeg. Cortonen oké, maar mama geeft aan dat ze de baby niet meer voelt sinds gisteren, nou weet ik nog dat dat kan tijdens de weeën, maar toch gaan mijn voelsprieten wat overeind staan.....niet dat ik er verder iets mee kan..... Ik heb het wel gemeld bij een hele vlotte nieuwe leuke mannelijke “nurse”. Die vond cortonen “oké”, dan is het ook “oké”. Daarna poosje in de vaccinatieruimte gekeken waar zwangeren en mama’s met baby’s en peuters in en uit lopen voor vaccin of controle van de zwangerschap. Geduldig en relaxed wacht men tot ze goedgekeurd of geprikt weer vertrekken naar huis, baby’s, in de weer meest prachtige doeken op de rug gebonden. Prachtig om te zien hoe men dat doet !

Vrouwtje komt rustig, hoogzwanger binnengelopen en meldt dat ze komt voor een scan.....scan ?? Nog nooit een scan gezien hier, maar wie weet, want ik merk t.o.v. 2 jaar terug toch echt veranderingen, verbeteringen, lakens en dekens op de bedden van het ziekenhuis bv en een teiltje met slippers en maandverband voor iedere kraamvrouw, pampers was 2 jr terug zeldzaamheid en nu bijna elke baby een pamper, bellensysteem voor patiënten, geschilderd hier en daar, wel met verschillende witte variaties maar het is wit en fris. Voor de rest herinnert het me weer aan het oude Liduinaziekenhuis in Hulst.

Geen hoog-laag bedden, maar afgebladderde bedden op 4 poten met geeneens wielen. Kastjes idem dito. En toch straalt er zoveel warmte en zorgzaamheid geborgenheid uit alles. En loop ik hier weer rond alsof ik niet weg was. Kletsend met de weeën hebbende jongedame, hoor ik iemand schreeuwen en dat kan maar 1 ding zijn, bevalling !! En net was er niemand in de verloskamer !

Het vrouwtje dat voor scan kwam, (ws omdat ze niet durft te zeggen dat ze komt met persdrang en weeën) is voor het ziekenhuis van een boda boda gestapt, na een rit van een uur, alleen....2^de kindje en bevalt na enkele minuten van een prachtig manneke Alwin. Placenta eruit, perineum gaaf, bloedverlies gokje 100 cc, en weer enkele minuten later, met een dot cotton in de uitgang, wandelt ze (ongewassen) naar de kamer waar ze tot morgen zal liggen om met een boda boda weer terug een uur te rijden, kindje in dekens gewikkeld in het midden. Over hobbelende stoffige wegen. Familie wordt ingelicht via een mobiel, vader is nergens te bekennen, wordt ook telefonisch ingelicht van de geboorte van zijn zoon. Mijn stagiaire en ik geven haar ook weer extra aandacht en zorg, help met de borstvoeding, geef uitleg over de naweeen en meer. De stagaire beleeft de dag van haar leven, das wat anders dan voor DOW werken !

En het kan niet op want er is een geplande sectio zo, 2^de kind. Eerst alle navels verzorgen op de afdeling met spiritus en mama’s instructies geven voor thuis. Badderen wordt niet in het ziekenhuis gedaan, dat leert men thuis van zussen of moeders. Dat zijn de kraamzusters. Visite is er t.o.v. vorige keren nauwelijks, dit i.v.m. corona. Vorige keren had elke patiënt wel een naaste bij zich 24/7 die de zorg op zich nam.

Op naar de sectio.....foto’s vertellen meer dan woorden, ik vind alles zo vertrouwd en gewoon, eerdere keren was ik verbaasd over vanalles en nog wat. Nu verbaasd dat ik alles zo gewoon vind en vertrouwd. Een vrouwelijke anesthesist die vlot spinaal prikt, moeder ligt aan bewakingsapparatuur, ook een verbetering trouwens, baby wordt op geen enkele manier bewaakt....en dan ook nog een vrouwelijke chirurg die tevens gynaecologie doet. Er zijn slechts 4 soortgelijke artsen die een hele regio bedienen, dag en nacht, met misschien wel 100 (kleine) ziekenhuizen die ze bemannen. Geplande OK’s maar ook alle verrassingen die er tussen door komen, soms is het uren wachten op.....met alle gevolgen van dien, gelukkig is het vandaag niet zo’n dag. Alles verloopt voorspoedig. Weer een babyboy bij de sectio, Brian, 3kg. Kijk vooral ook naar de foto’s in de blog.

We nemen afscheid van mama’s, baby’s, de nurses (doos biscuitjes zijn zo verdwenen in de monden en zakken) en de nog in weeën zittende jongedame, beloven vanavond terug te komen.

Moeten nu eerst naar Nairobi om speelgoed/Lego (gesponsord door Rotary Hulst) voor de lagere school in Kimana.....druk druk druk. David onze taxichauffeur uit Limuru, die we nog kennen van de eerste keer, komt ons keurig op tijd halen. Wacht ook op ons in Nairobi, enkele uren, want Leslie haar haar moet nodig geknipt. En we ontmoeten een neef van Rachel die ons heel graag een keer in levende lijve wil ontmoeten, hij zag mij eerder op de bruiloft, ik hem niet tussen paar honderd Masaai’s. Via FB en WhatsApp vroeg hij het bijna dagelijks. Uurtje gekletst, wijntje gedronken, kapperbezoek, speelgoedwinkel in en uit, eten bij Italiaans restaurant waar Leslie vooral erg van geniet. Zij leeft tenslotte al 6 weken op het typische Afrikaanse eten.....mijn challenge moet nog beginnen, volgende week....als we naar Kimana afzakken, naar de bush.....naar de Masaai, naar de ugali en de skuma.....blehhhhhh, hier in Limuru is niks te klagen.

’s-Avonds weer effe ziekenhuis ingewipt en ons vrouwke met weeën ligt met baby ! Sectio......baby was tired.....dus toch.....maar alles goed en een lief babymeisje Zuri, 4kg, ligt bij mama in bed.....hier zijn geen wiegjes....altijd bij mama, nooit huilt er een baby.....borstvoeding a volonte, geen kloven, geen problemen met tekorten, niet paar minuten links en dan naar rechts. Alles is zo rustig en vredig, ook al liggen er 6 kraamvrouwen met baby. Nu voor ons ook tijd om ons bed in te duiken, moe en voldaan na een perfecte dag. Bijna Niet-Afrikaans zo perfect getimed alles.