Het zit er bijna op….2 weken “even” heen en weer, even onderdompelen in Afrika – Kenia. Meesten verklaren me voor gek, in deze tijd van Corona, je moet er ook veel voor over hebben, testen, bewijzen, papieren, en dit alles in 3-voud of keer. Maar de drang is groot en de tijd dringt, leeftijd speelt echt een rol, om hier te zijn en leven moet je gezond en fit zijn. Je verstapt je elke stap op de onbegaanbare wegen en paden, in de auto schudden mijn nieren richting mijn oren en op de motorbike klappert elke wervel bij elke schok, en toch is het adembenemend. Stap voor stap terug. Morgen terug richting Nairobi voor de PCR test en dan terug naar Nld. Met dezelfde testen, bewijzen en papieren als de heenreis. Vandaag afscheid genomen op de Lenkai-school, krop in de keel was minder groot dan vorige keer, omdat ik weet dat ik snel weer terugkom. Maar de snuiten van Quenten en Eywin en hun uitgestoken armpjes kunnen niet voorkomen dat ik weer even niks kan zeggen, alleen slikken… De 4 kleuterjuffen knuffelen en beloven dat we terugkomen met kadootjes voor hun ongeboren baby’s en een derde die gaat trouwen. Not goodbye…..but See You Soon….

En toch is alles niet rozengeur en maneschijn…..maandag gingen we ’s-ochtends naar school, daar aangekomen, bleek iedereen examen te hebben, van groot tot klein, soort cito-toetsen zeg maar, dus konden we niet veel betekenen, dat wordt dan niet meegedeeld van tevoren, maar hoor je bij aankomst, geen lessen en geen spelende kindjes, natuurlijk mogen we blijven, maar veel is er niet te doen voor ons…even schakelen, zoals dagelijks geschakeld moet worden, niks is te plannen, niks is te voorspellen, dat valt niet mee voor ons westerlingen. Even resetten in het dorp dat ontwaakt na het weekend, wandelingetje, praatje hier en frisdrankje daar, doet ons weer opveren. Tussen de voor ons zo vertrouwde Masai, zijn wij Mzungu’s steeds weer een lopende attractie. We groeten in het Swahili en dat maakt de afstand minder groot en de smiles des te groter. Habari ! Mzuri ! Telkens weer als een vis in het water. Als je maar meegaat met de flow en je niet vasthoudt een welke planning dan ook. s-Middags breng ik mijn Keniaanse “collega-vriendin” Rachel een bezoekje in het kleine plaatselijke ziekenhuisje, soort buitenpoli / Pallion als in Hulst. Alles wat poliklinisch gedaan kan worden lukt aardig, ze hebben toch een paar ampulletjes aangebroken antibiotica en pijnstillers, maar als er iets is wat serieus gezien moet worden, dan moet men toch echt naar het dichtstbijzijnde echte ziekenhuis……1,5 uur verder weg….als je gelijk vertrekt, maar een auto of taxi charteren kost uren en een ambu uit dat desbetreffende ZH kan komen, 1,5 uur heen en 1,5 uur terug. Gelukkig sta ikhier niet bij stil, alleen nu, nu ik dit schrijf. Want dit telt ook voor mij. Ik was vorige keer op de bruiloft van Rachel (en Wilson) en nu is ze zwanger. Zal werken tot de dag van de bevalling en daarna 6 maand betaald verlof ! Werkt fulltime en heeft nog geen 100 euro per maand. Leven is hier wel goedkoop, maar onderbetaald is het zeker. Zak met kleertjes (fam Bolleman)(foto) is dan ook meer dan welkom !

Op dinsdag gaan we naar Rescue Center Hope Beyond, tehuis voor kinderen die om uiteenlopende niet meer thuis kunnen wonen. We kletsen en koken, lesje chapati bakken, met de aanwezige meiden en sommigen kennen wel al vanuit school. Indrukwekkende verhalen die niet gezond, getraumatiseerd, gelijk gedeeld worden. Luisteren is het enige wat we kunnen….schouderklopje en later, als we terugkomen, gaan we ze meenemen naar het dorp voor een terrasje en een hapje zonder dat ze daar zelf uren voor in de keuken moeten staan. Allemaal gaan ze binnenkort naar school, een 15 jarige start in de kleuterklas, omdat ze nog nooit op school zat en een 14 jarige gaat naar highschool, omdat die wel al een basisschool heeft afgemaakt. Scholing en leren op eigen benen staan, over -tig jaar gaat Kenya ook de vruchten plukken. Ook het meisje (15jr) wat ik in januari bezocht na haar bevalling is er nog, met intussen een schattig klein meisje van een paar maand oud. De papa is haar papa……DNA is recent onderzocht en als er bewijs is dat de man zijn dochter zwanger heeft gemaakt, gaat hij levenslang de gevangenis in…..en daar sta je dan bij en je kijkt ernaar…..maar door te zeggen dat ze het zo goed doet, zie je ze groeien en stralen, als ik met zoiets kleins iemand een goed gevoel kan geven…, ook zij zal gesupport worden om naar school te gaan en zal nog een poos met baby in het Rescue Center zijn.

Een donatie wordt afgeven en die gaat besteed worden aan Stop FGM ! (besnijdenis van meisjes) (foto) Met dank aan J.V. Gefacetimed en gesproken met de betrokkenen ! Druppels op hete platen, en toch maakt het een verschil, we zien het met eigen ogen dat er echt een omslag gaande is wat betreft het besnijden en uithuwelijken op vaak al zeer jonge leeftijd.

Onderweg wordt een levende kip gekocht….dode kennen ze niet….laat staan een kipfilet of 2 billen, de Masai-jongens slachten die voor ons en later eten we de kip (foto)…..zo taai als een rubberen speelgoed kip van een Nederlandse hond. We slapen trouwens al die tijd in 2 safari-tenten. Basic en prima and, as useual…….soms zonder stroom, meestal wel (koud) water. Het is een mini camp wat nog niet af is en we kennen Dickson de eigenaar al van de eerste keer dat we hier waren. We doen alles zelf, boodschappen en koken en dat kost heel, heel veel tijd. Ik kook en Leslie wast af. Koken op 2 pitten en alles vers bereiden, water koken om af te wassen, dagelijks zijn we er zo’n 3 uur mee bezig, na school om boodschappen….soms hebben we hulp, als ze mogen mee-eten daarna. Supergezellig met onze makkers, die we al kennen van de eerste keer dat we hier waren. Elke dag kampvuur, elke dag uitzicht op de Kilimanjaro, elke dag tingelende bellen rond ons tenten van geiten en schapen, buurkindjes die ons komen groeten in de meest smoezelige kleertjes. Vorige week was een schoolweek, zingen, dansen, huiswerk nakijken, soms eens een lesje over Nederland of over het ziekenhuis, we kijken een stukje Lion King op mijn laptop, hilarisch om te zien dat Timon, Pumba en Simba voor hun heel gewoon zijn, die lopen hier rond ! En we gaan met de schoolbus elke dag naar school en terug naar huis. (foto) Hebben een meer dan mooie donatie gekregen van Rotary Hulst, waar we volgende keer schoolspullen van gaan kopen, vooral speelgoed (educatief) voor de peuters en buitenspeelgoed voor de groteren. In Nairobi is dat alles te koop. Dat gaat dus zeker te zien en vervolgd worden in m’n volgende blog. Vanaf okt dit jaar. Drie maand dan....heel dubbel, vooral het frustreerde hier kan wel eens zwaar worden. We amuseerden ons nu weer kostelijk. Maar het zit er weer op. Veel geleerd weer; geduld, flexibel zijn, agenda omgooien, wachten, niks is te plannen, leren koken hier, boodschappen doen, keus uit 2 x niks, een huis om te huren gingen we zoeken deze weken, niet gevonden, hakuna matata. We zien wel waar we belanden volgende keer…. De auto die de eerste dag in panne stond onderweg, is nog steeds kapot, elke dag is er aan gewerkt, alle 14 dgn, niemand die vloekt of moppert, (foto) morgen gaan we met een andere auto richting Nairobi. Kwaheri Kimana, Kilimanjaro…..het zit in mijn hart maar af en toe………grrrrrrrr