Weer een jaar verder

https://www.doneeractie.nl/david-gaat-naar-zijn-4de-studiejaar/-71258

De lieve berichtjes, grote en kleine bijdragen, anoniem of met naam, allemaal heel erg bedankt !

doet ons echt goed te merken dat we niet alleen staan ASANTE SANA ook namens David.

Alle kleine beetje helpen !
Dank je wel namens David. Z’n familie en ons.

Gelukkig Nieuwjaar !!

David, onze student die we sponseren, start morgen met zijn derde jaar. Meer gegevens in de link.

Alle kleine beetjes helpen, ALVAST BEDANKT !!

https://www.doneeractie.nl/david-gaat-naar-het-3de-jaar/-59182

Het zit erop........

De laatste weken voelden anders dan het begin en het midden, je voelt, weet en telt en het eind komt in zicht, dat hangt toch als een donkere wolk boven ons....terwijl we beiden weten, het is ook geen paradijs, er zijn zoveel momenten dat we geïrriteerd, gefrustreerd binnensmonds gromden....zuchten of tot 10 telden....maar het is toch ook zo mooi, lucht is blauwer, de wolken witter, sterren veel helderder, zand intens oranje, maar ook, of stoffig, of modderig, kleuren veel intenser, mensen relaxter, leven is eenvoudig, meer basic, geen regels, geen stress, geen agenda, geen klok, maar ook vaak geen eten of schone kleren, geen waterdicht dak boven hun kop, Masai cultuur is prachtig en vele gewoonten en tradities kennen en snappen we nu ook, niet alle accepteren we, zoals FGM en Early Marriage, maar ook huwen van meerdere vrouwen die al het werk doen voor de mannen, want velen weten we nu, doen bar weinig.....mooie is dat we vele momenten hebben gepakt om te spreken met jonge meiden of traditionele mannen, vaak met een goed gevoel, maar soms ook met een "ho nu moeten we stoppen" gevoel. De jeugd is wel aan het veranderen en willen toch wel een betaalde baan en inkomen ipv wandelen met de cattle. Helaas is er geen werk in de verre omgeving en hangen velen van hun wat rond. Op een BodaBoda in de hoop een mzungu te kunnen vervoeren. Vaak hebben we ook uitgelegd dat Mzungus en de Westerse Wereld niet standaard vanzelfsprekend rijk is. We hebben veel mooie mensen leren kennen, waar we zeker contact mee gaan houden, die we ooit nog eens terug gaan zien, de kinderen op school, hoe verknocht kun je eraan geraken, met of zonder snotneus, met of zonder vieze handjes, elke dag door ons haar wroetend, knuffels elke dag ontelbaar, beleefd en met respect keken ze naar ons op, later waren de banden zo vertrouwd en hecht dat we ze allemaal in ons hart sloten. En dat was wederzijds.....dat zie je in het filmpje.....ik snotter niet gauw....maar hier was ik net een natte dweil...

In de laatste weken hadden we nog een paar hoogtepunten, mee naar de afgelegen dorpjes om waterfilters te inspecteren bij de locals thuis, project gesponsord door https://www.justoneafrica.org Afgelegen dorpjes drinken water uit vieze stroompjes of putten met veel buikklachten tot gevolg, de filters maken dat vieze water tot drinkwater en heeft geweldige resultaten. We kwamen bij vele mensen thuis, (begeleid door de pastoor).

We hebben met het laatste beetje van het sponsorgeld van de Rotary Terneuzen en Hulst Lego Duplo gekocht en begeleid geïntroduceerd in de laagste klassen, als je dan ziet dat zelfs de juffen niet weten hoe blokken op elkaar te plaatsen, moet je toch effe je lachen inhouden. Het werd snel opgepakt en met veel plezier mee gespeeld. Hopelijk hebben ze er jaren plezier van, want er is echt niks in de kleuterklassen om mee te spelen.

De laatste dag op school hebben we getrakteerd op fruit, iets wat hun bijna nooit eten, foto's en filmpjes zeggen genoeg. Zichtbaar en hoorbaar viel het in de smaak.

Het zit erop, ik kan weinig meer vertellen, dat het een onvergetelijke ervaring was, dankbaar dat we de mogelijkheid kregen om een keer langer tussen de Masai in het dorp Kimana te mogen zijn en wonen, tussen hun, op een gegeven moment zo vertrouwd en eigen, zo gewoon, warm, letterlijk en figuurlijk, zo close, zo intens, zo leerzaam voor ons, ik hoop dat we al die maanden iets hebben kunnen bijdragen, in de vorm van liefde, knuffels, lesjes op school, huiswerk nakijken, veters strikken, iets extra doen in de les mbv van mijn laptop, filmpjes op YouTube, in kleur, woord en beeld, we hebben wat afgezongen, Babyshark, maar ook Pingu en soms zelfs K3, in de pauze plezier gemaakt mbv de speaker en lekker dansen zoals alleen Afrikanen dat kunnen, ze kunnen het gemakkelijk zonder ons, maar ik hoop dat we net even wat extra kleur en knuffels en aandacht hebben gegeven.....zoals wij ook van iedereen zoveel liefde en vriendschap hebben gekregen....van jong en oud....eigenlijk gun ik iedereen een ervaring als deze....wat een leerzame verrijking.....maar ook pijnlijk dat we alles los moeten laten....dat we niet effe terug kunnen....om te kijken en te knuffelen.

Nu terug op Hollandse bodem, ook dat was een warm welkom, met slingers, gevulde koelkast en verstopte kroost en hond.... vriendinnen over de vloer, wijntje erbij....dat heeft het gemakkelijk gemaakt om te landen, voor nu voel ik me voldaan.....ik hoop dat het zo blijft voor een paar jaar... en dan ga ik vast nog eens kijken....naar mijn tweede thuis, in het midden van Afrika, aan de voet van de Kilimanjaro, tussen de Masai.....zeker weten dat ze de 2 Mzungus gelijk herkennen !!!!!!!!

Vrijdag 3 dec. '21

Het nadeel van lang hier zijn is dat ik weinig nieuws kan vertellen......

Het verdrietige is dat ik over 3 weken nu land op Schiphol......

Het leuke is dat ik dan weer “thuis” kom, bij mijn kids, Mace, ouders, zus, familie, mijn collega’s en vele lieve vrienden en buren......

Het vreemde is dat ik met een gerust hart hier ben, wetende dat jullie het allemaal goed maken, van heimwee of missen is geen sprake....

Het gaat andersom wel heel erg zijn, zo erg dat ik nu al breek als ik eraan denk.....omdat ik weet dat ik hier niet kan blijven, omdat ik weet dat ik ze niet kan helpen....niet allemaal...

Wat ga ik alles missen, de geuren, de kleuren, de muziek, de warmte, de gezellige drukte op de dinsdagmarkt, de dust, de mud na de regen, de mensen die je tegenkomt op straat, die je inmiddels kent van gezicht, die je groet en die me groeten, de kinderen op school, wat ben ik van jullie gaan houden, 11 maand geleden zag ik jullie voor het eerst en ben 3 keer bij jullie geweest dit jaar, heb jullie zien groeien, letterlijk en figuurlijk, eerste keer waren jullie zo verlegen, een mzungu.....op school, nu zijn jullie zo vertrouwd en altijd zo blij ! Wat hebben we veel geleerd, jullie op school, maar ook wij hier in Kenia, over de Masai-cultuur, de gewoonten, de verhoudingen tussen man/vrouw (soms meerdere vrouwen) en het respect van kinderen naar hun ouders en ouderen, de Masai jeugd zien we echt wel veranderen/ontwikkelen, goed natuurlijk, maar ik hoop wel dat de Masai cultuur nooit verdwijnt, we hebben gesproken met hun, meer dan eens, over anticonceptie, FGM, early marriage, de rijkdom en de armoede, corruptie, en gelachen over de onmogelijkheid om iets af te spreken, oftewel niet op onze manier, je kunt afspreken, maar niet op die datum of tijd zoals wij dat doen en wij zijn intussen net zo relaxed en flexibel geworden als elke Afrikaan/Keniaan. We werden blij van de regen die uiteindelijk kwam en kwamen er snel achter dat we de dust toch liever hadden dan de mud die je krijgt na de regen. We hebben geworsteld met de bijna dagelijkse handwas, momenten (uren, dagen) zonder power en lege telefoons, dagen zonder water, dat je de wc doorspoelt met een jerrycan water, als die er überhaupt al is. En toch bleven we lachen en zelfs genieten. Leslie in haar huisje in citycentre of Kimana, ik in mijn hut buiten het dorp in de tuin van een ziekenhuis. Dagelijks zoeken we elkaar op of zien we elkaar op school, en nog steeds geen gebrek aan gespreksstof, we genieten en lachen en kletsen wat af, met z’n 2en, maar ook in het gezelschap van bekenden of onbekenden die we dan weer leren kennen.

Op school amuseren we ons elke dag steeds weer, soms met enkel aanwezig zijn en de laatste week heb ik zelfs een klas alleen gedraaid omdat teacher Esther er niet was…dan doet een andere teacher (Monica) twee klassen…niet even, niet een dag, nee meer dan een week! Kleuters en class 1 (onze groep 3) .... ik ontfermde me dan over de kleuters, die geen Engels spreken, me wel verstaan....fantastisch om te doen ! Ken ze bij naam, bij karakter en ontwikkeling, meestal ging het goed, is een heftige klas, vooral de meiden zijn echte kattenkoppen. Eenmaal escaleerde het helemaal, gillen, vechten, niet luisteren, paar jongens die zelfs door het raam naar buiten sprongen, meiden die langs het gammele schoolbord naar boven klommen, ik keek het aan en zei, (voor zover ze luisterden) “jongens, ik ga, ik vind dit niet meer leuk” en ik ging...... Die gezichtjes…, 10 min later ging ik even terug en zaten ze allemaal mooi te werken. De dagen erna ging het prima!

Bijzonder ook om tussen de middag de lunch te delen in “mijn” klas, uit grote bakken, waar ik 11 maand geleden met open mond stond te kijken hoe dat gaat en hoe ze eten met hun handen en niemand die zegt dat lust ik niet, voelt het nu als de gewoonste zaak van de wereld, soms is het krap aan met het eten en dan zie je echt de overlevingsdrang naar boven komen, bordjes worden door de kleuters zelf afgespoeld en terug in de emmer gedaan, ze zijn enorm zelfstandig al. Klassen worden elke dag door de leerlingen uit de hogere klassen geveegd en soms gedweild, zonder morren, heel gedreven en gezellig samen.

Komende week verwachten we David uit Nairobi hier weer thuis, na zijn examens, tweede jaar zit er bijna op en met glans! Wat zijn we trots dat we deze Masai jongeman kunnen supporten. met zijn studie. “Sharing is caring” zeggen ze hier vaak, dat zien we ook telkens weer, ze delen alles wat ze hebben, voedsel of een slaapplek, kinderen op school die iets meer in hun backpack hebben, delen zonder te vragen met degene die wat minder of niks hebben.

We hebben nog een kleine 3 weken te gaan, maar het einde komt in zicht, plannen nog volop de komende weken, afscheid hier, laatste bezoek of wandeling, (fruit)traktatie op school gepland, ik ga nergens zeggen dat dit voorlopig de laatste keer is......ik kan het niet....sorry......ik ga doen en denken alsof ik snel terug kom......dit gaat een rouwproces worden en ik hoop dat het slijt......

Terug "thuis" in Kimana

Na een zalige week aan de kust van Kenya, paradijselijk mooi.... (foto’s)

Maar zoals altijd een vakantie met zee, zon, strand, zwembad, cocktails etc. is niet real life en moet ook niet al te lang duren. Toeristen zijn ook daar maar mondjesmaat, de grote luxe resorts zijn leeg, met alle gevolgen van dien. Ons backpackershostel was goed gevuld met jeugdigen die zich door de Coronaregels heen worstelen en net als wij doorgaan met reizen. Vanmorgen huisje gepoetst, was gedaan, met de hand, het went zelfs al, maar zo schoon als in een Miele op 60gr krijg ik het niet. Voordeel is dat je het hier zeiknat ophangt, hoef je niet te wringen en het is ook nog eens kreukvrij opgedroogd na een paar uur.

Leven is zalig hier, zon, relaxed, stressvrij.....gaan vroeg of wat later naar school, of blijven we plakken op de markt van dinsdag....het komt, hoe het komt, elke dag weer, drie maand lang....hakuna matata is hier zo waar. Voor ons toch, we beseffen elke dag weer dat we dit kunnen, omdat we met een Nld portemonnee hier zijn, alles is hier goedkoop, voor ons, voor de locals meestal onbetaalbaar. Confronterend elke keer weer, ik zie ook dat ze ondanks dit, toch ook gelukkig zijn en tevreden en van hun familie houden en voor elkaar zorgen.

Ooit zei ik eens, toen ik uit Uganda kwam, konden wel alles in de wereld maar op 1 hoop gooien en alles opnieuw verdelen, want het is zo oneerlijk verdeeld. Zon, regen, geld, eten, water, huidskleur, werk, scholing, corruptie, stress, tevredenheid, relativeringsvermogen, acceptatie, woongelegenheid, welvaart, luxe, geen luxe, alles opnieuw verdelen.......Maar ik moet accepteren dat het voorlopig niet of beter, nooit zal zijn. Ben ik blij dat ik in Nederland ben geboren en getogen, alles heb wat mijn hart begeert...en toch....wat zou ik hier graag wonen en werken of iets opbouwen zoals een B&B.....als ik jonger was geweest. Ik heb wel al besloten om dat als een droom te houden, ben enorm dankbaar dat ik het land en het volk de laatste twee jaar ontmoet heb en op korte tijd intens heb leren kennen....met alle haken en ogen die er ook zijn, want het is cliche....het blijft Africa.....maar als je geen haast hebt en geen stress....is daar ook prima mee te leven. Langzaam werken we nu naar een afscheid dat over 4,5 weken zal zijn en ik vrees dat dat ontzettend moeilijk gaat zijn, afscheid van alles, maar vooral van de mensen die we hebben leren kennen, recent en sommigen al 2 jaar geleden, hele families, traditionele masai...culturen/tribes die al eeuwenoud zijn en die nog steeds zo zijn, we zien wel dat de jeugd meer en meer in spijkerbroek loopt, maar wij hebben de eer gehad de oude generatie nog mee te maken. In hun prachtige gekleurde doeken en kralen. Vrees wel dat over 20 – 30 jaar veel verdwenen gaat zijn. Ook hier hebben ze internet en mobiele telefoontjes, de jeugd kijkt ook naar TikTok en YouTube, luistert ook naar muziek, andere dan de Masai-ceremonie-kreten die wij dan weer betoverend mooi vinden. Ze zien ook dat een Armani of Timberland T-shirt mooier is dan een afgedankt T-shirt wat hun kopen voor 10 cent op de markt. Hoe ze dat gaan oppakken, geen idee. Studie, scholing en werkgelegenheid, dat is wat hun kan helpen. Ik hoop dat David over 2 jaar een mooi diploma heeft en vervolgens een baan in het Toerisme, hij zal zorg dragen voor zijn familie, zo gaat dat hier.

Ik stond gisteren te kletsen met een Samburu meisje (uit Maralal, voor degenen die de Blanke Masai gelezen hebben) uit het noorden van Kenia, ze werkt op het strand van Mombasa. Heeft een kindje van 2, heeft ze al 1 jaar niet gezien, maar verdient geld met doeken verkopen op het strand en is dankbaar dat ze geld kan sturen naar haar moeder en kindje, in maart hoopt ze er weer heen te gaan....baby’s en kinderen wonen hier vaak bij oma, omdat werk ver weg is. Hartverscheurend vind ik dat en hun relativeren; werk en geld en daardoor eten en onderdak is belangrijker.

Intussen ook weer een week Kimana en school achter de rug, ook een middag naar Hope Beyond geweest, het rescue center waar plm 40 tienermeiden zijn die op lagere school of highschool zitten, maar dit weekend allen “thuis” in het weeshuis waren, intussen kennen we ze van eerdere bezoekjes en ook zit de helft op onze Lenkai school. Dus gezellig gekletst, spelletjes gespeeld, muziek geluisterd en TikTok gekeken, want zoals ik al zei, ze ontwikkelen ook hier. Ze kennen het wel, maar hebben het niet. Lolly’s en chips maken het voor hun tot een feestje. Waarom ze hier zitten, we hebben het er niet over, lekker lachen en dansen en knuffelen en vertellen over ons Nederland en over onze kinderen en over het weer in Nederland, meer moet dat niet zijn. Ze leren ons Swahili wat Leslie en ik 10 minuten later weer vergeten zijn, das echt jammer dat we de taal niet kunnen. Grote lijnen beginnen we een beetje te volgen en onze woordenschat is van 20 in mei naar ms 50 nu gegaan. De meiden zitten er net als de meiden in Limuru, omdat ze door familie daar gebracht zijn of door de chief van het dorp, vaak heel erg in de bush, aangemeld. Redenen intussen bekend; uithuwelijking op zeer jonge leeftijd met de besnijdenis meestal daaraan voorafgaand, geweld en / of verkrachting in de gezinnen waar ze met velen wonen. Ik zie de meiden als vrolijke, sterke tieners die dankbaar zijn dat ze daar nu zijn en naar school gaan, erg bewust dat dit de enige weg is naar een zelfstandig leven. Ze doen veel zelf, kleren wassen, koken, schoonmaken, er is wel altijd een volwassene aanwezig, en social workers komen ook voor begeleiding. Alles door (geschoolde) locals weer. Het tehuis en de scholing is grotendeels mogelijk door sponsering van de stichting of sponsering van een kind. Mooie is dat je dat dan kunt volgen. Mochten er liefhebbers zijn....???

Verder leven we hier elke dag weer een leven tussen de locals, het is een dorp zo groot als St Jansteen schat ik, waar de meesten ons nu wel kennen, de 2 mzungu’s, je kunt hier ook niet veel doen ongezien, het wordt ook vaak doorgebriefd, zo liep ik langs John z’n auto/taxi, wou boe roepen, zag net op tijd dat het niet zijn benen waren, dus liep verder, uurtje later belt John, “Hé, wat is er ? Heb je me nodig ? Je was bij mijn auto....” Zo gaat dat hier, ook als we een theetje drinken komen er vaak vrienden bijzitten, bv teachers van school. Lijkt terras in Hulst wel inmiddels. In de supermarkt kom je de verpleegster tegen die groet en een praatje maakt, daarna een juf met haar kroost, kindjes (van school) op straat die roepen “Carla !”, bij de Boda Boda stage is het “vechten” elke dag wie me naar huis mag brengen. We hebben ook vaak interessante, spontane gesprekken op straat, laatst met 2 meiden, 20 jr. Eentje had al 2 kinderen, peuter en eentje in de draagzak, na eerst wat over de kids te praten, vragen ze, “money?” Ik zeg dan heel verbaasd, “Huh Hoezo ? Omdat ik blank ben ? Denk je dat ik rijk ben ?” Dan zie je ze schrikken en geven we uitleg dat wij niet rijk zijn, dat niet elke mzungu rijk is, dat wij ook werken en sparen etc.....en dan bedanken ze voor de uitleg. Want hun denken echt dat elke mzungu stinkendrijk is. Wij hebben het natuurlijk goed in de westerse wereld, maar wat is rijk......vaak vind ik ze hier “rijker”

Vandaag is het zondag en gaan we met een vriend, die werkt op school borrelen (bier) en eten (blehhhhhh) ...Superleuke gast die verder wil groeien dan Kimana en dat gaat hem lukken !

10 november weeral......

ik tel geen dagen en geen weken.....ik weet alleen dat ik 24 dec weer terug vlieg, en dat ik eerste Kerstdag land, de vlucht van 23 dec is gecanceld. We zijn ons nu al enorm bewust van de shock die dat teweeg gaat brengen....alles, maar dan ook alles gaat anders zijn....we proberen ons te wapenen en te relativeren en te herinneren dat het thuis ook goed is......maar wat zijn we jaloers op de jongere mensen die we nu ontmoeten in Mombasa - Diani Beach Backpackers, https://vimeo.com/249060173 ja we zitten in een paradijselijk backpackershostel....basic, cheap, maar weten nu ook dat de stranden echt Bounty Island wit kunnen zijn en de zee azuurblauw....zo fel dat het pijn doet aan je ogen. Robinson Island gevoel ten top. Indische Oceaan oneindig groot. Ook dit is Kenia en nu de 5de keer dat we hier zijn, zien we dit voor het eerst. s-Morgens liepen we nog in Kimana tussen de Masai, stof, koeien en geiten, na een treinreis van 4,5 uur en 2 autotransfers van anderhalf uur zijn we hier geland....een weekje "vakantie" in een vakantie. Backpackers uit alle delen van de wereld, we trekken hier de gemiddelde leeftijd wel op hoor, backpackers zonder plan where to go en when to go.....go with the flow....machtig mooi ! En voor mij niet geheel onbelangrijk....eindelijk weer iets te eten wat ik kan eten zonder te kokhalzen. Dat is telkens weer het zwaarste onderdeel voor mij, eten in Kenya / Kimana.

Voordat we afgelopen weekend afreisden naar hier, waren we elke dag op school, waar alles vertrouwd en bekend is. Het is nog net geen sleur aan het worden, ook omdat we ons elke dag wel weer begeven in en onder de locals van het dorp. Een kraamvisite of een drankje op ons favoriete terras op de eerste verdieping. Groenten / fruit kopen elke dag weer, bij mijn vast kraampje, naar de supermarkt die de naam in Nld niet zal dragen, maar waar ik toch wat basic dingen koop zoals tomatenpuree en pasta voor de spagetti. Zakje chips, biscuitjes, flesje frisdrank, reepje chocola, waar als ik buiten kom eind van de middag, de boda-boda riders me al staan op te wachten om me te vervoeren naar mijn huisje, ik hoef ze niet meer te vertellen waarheen. Ze denken nog steeds dat ik de dokter ben van het ziekenhuisje. Achter het ziekenhuis is mijn huisje.

De treinreis van Emali naar Mombasa is lang....maar ook amusant, paar toeristen, meeste toch pendelende Kenianen, heb nog een uur zeker met een baby op mijn schoot gezeten, mama wou effe slapen....dat is voor hun zo gewoon, zowel het slapen, als het even oppassen op een baby van een vreemde, voordat je in de trein zit, moet je net als in het vliegtuig door vele nutteloze controles, paspoort, bagagecontrole, fouilleren, scannen en dat allemaal minstens twee keer. Stel je voor met de trein van Breda naar Amsterdam en dan dit alles....je wordt ook opgedragen om in een rij te gaan staan....strak achter elkaar op dezelfde tegels....dat is Les haar favo ding.....GGRRRRRRRR. Hier ook merk je de corruptie ten top, waar we ons ook telkens weer aan ergeren....voor ons iemand met een speaker in de bagage, mag niet.....inleveren.....maar als je cash geeft mag je door met je speaker.

Corruptie....heel jammer, maar zo erg en veel en vaak aanwezig.....we hebben er niks mee te maken en doen er niet aan mee, maar horen vaak verhalen van de mensen. Scholen / opleiding voor de jeugd, je kunt je inschrijven.....maar wie het meeste geeft, cash ernaast, maakt toch de meeste kans, politie die op de dag van de markt (druk op de weg) iedereen aanhoudt en cash laat betalen voor de meest onzinnige dingen, geen helm, niemand draagt een helm, geen verzekering, niemand heeft een verzekering, inleveren dan je motor en voor 2000KSH (18E) cash kun je hem ophalen. Sommige motors staan dan ook weken voor het politiebureau waar ik elke dag passeer. Meesten hebben geen 18 euro..... Maar de politieagenten varen er wel bij, er komt geen bonnetje aan te pas.....gaat zo de zak in van de flikken. Dat maakt ons vaak boos en machteloos....

Wat me pas ook weer machteloos gevoel gaf was, Lee, jongen uit klas 3, 9 jaar, hij gaf aan dat hij hoofdpijn en pijn in zijn mond had, ik kijk, zag gelijk dat hij rotte kies had en op meerdere plekken ontstoken tandvlees. Paracetamol had ik en gaf ik, maar wat kan ik meer.....ik kan hem toch niet meenemen naar de tandarts.....mocht ik die al vinden in Kimana area. Hoop dat zijn ouders het wel doen. Er zijn elke dag wel weer voorvallen en momenten van machteloosheid... ik ben gelukkig wel zo sterk om voor mezelf aan te geven, ik kan niet meer doen dan ik al doe..... Op het moment gaan bij elke Masai-familie geiten - schapen - koeien dood door de droogte, regenseizoen zou al begonnen moeten zijn, nog amper regen gezien. We zien vaak beesten wat enkel botten zijn, met een vel eromheen, schrijnend. Ze moeten nu gaan bijvoeren maar waar betalen ze dat van ? Niet dus. Confronterend om er zo dicht op te staan.

Vorige week zijn we ook de moeder van David op gaan zoeken, uurtje door de bush, die diepte weer in, achterop een Boda Boda, langs de giraffen en zebra's. Haar huis is afgebrand de dag nadat haar man en David zijn vader is begraven. Ze hebben nu een paar golfplaten waaronder ze wonen en er wordt een huis van steen gebouwd. Over paar weken hoopt ze erin te zitten. Ondanks dat ze niks hebben, wordt je verwelkomd met koffie en suiker en mag je naast het huisje op een stammetje zitten in de rook die uit de keuken komt, daarbinnen wordt gekookt op een vuur, in een put in de grond en staan de bonen te pruttelen..... in dezelfde ruimte slaapt ook de zus van David, Jacqline, met haar dochter. Onbeschrijfelijk wat een prikkende rook er in die ruimte hangt.....en dat je daar ook moet slapen. Maar het warme welkom en het warme gevoel wat ze je geven is immens. We videobellen ook met David, hij ratelt in het Maa en de dankbaarheid is groot. Het is bloedheet, we lopen Mama David tegemoet die met de kudde aan het lopen is, dag in, dag uit, vele uren en kilometers in de hitte, op zoek naar gras en groen wat er niet is.... dat wij hier mogen zijn en dit mogen beleven, zo intens tussen de Masai en hun leven....eeuwig dankbaar.

Tegenstellingen zijn ook hier groot, want nu ik dit schrijf, zit ik naast een zwembad met een poolbar en zon en mooie muziek en is het Bountystrand op loopafstand.....straks ga ik nog eens kijken of het wel echt waar was.... Gisteren paar uur in Mombasa geweest, historie van slaven en koloniaal verleden, Brits en Portugees en Arabische invloeden, veel moslims ook, niet echt ons ding, maar we hebben het gezien. Heel verschillend is Kenya....Nairobi....Limuru met zijn teavillages, Kimana met zijn Kilimanjaro en Masai, Mombasa, en de Beach......prachtig mooi. Bijzonder om 3 maand in een land te zijn en op het gemakje alles te ervaren.

Ik zet weer foto's bij de foto's voor beelden die horen bij dit verslag....

See You later

afgelopen week....laatste van oktober

23 okt

John, hoe oud ben je ? Twentyfour

Maar je bent toch van juli ’98 ? Yes

Dan ben je 23.....ohhhh ah dat kan ook, ik weet niet hoe oud ik ben.... onze John, onze stuiterbal, die toch wat werkt af en toe, in een geleende auto, mensen vervoert uit de bush naar ons dorp Kimana. Ik leen hem ook voor de grote boodschappen....verdiend hij weer wat.

24 okt

Zondag....relaxdag.....dat kan ik niet....met een (motor)vriend van in den beginne....op de motor ri Amboseli, 20 km over rough roads, uurtje doen we erover, langs gazelle’s, giraffes, zebra’s, baboons...olifanten hebben relaxdag want die zien we niet, het seizoen is zo droog en ze schijnen dan meer richting het Amboseli-meer te zitten. Je hoeft echt niet door het park met entree, want de 20 km ervoor spot je meeste dieren ook en zeker achterop bij een Masai, die van nature steeds spiedend rond kijkt, en als hij iets ziet, rijden we met de motor dichterbij.....sta je rechts naar een giraffe te kijken op 10 m afstand blijkt er links 1 op 5 meter te staan....toch verder op weg tot vlakbij het safaripark Amboseli waar vele toeristen kwamen, voor corona, waar het nu bijna doodstil is, op een enkele rijke Amerikaan na, waar ms wel 10 parken zijn in de meest onvoorstelbare luxe, middenin Africa, zo niet echt, zo fake, maar voor vandaag zo lekker om even “normaal” te lunchen, om even aan de rand van een blauw zwembad te zitten, in m’n stoffige kloffie, met mijn droge stoffige haar, ik zou hier nooit willen blijven, ik zie ze ook wel eens door “ons” Kimana rijden in hun grote luxe jeeps, die nooit in panne vallen, ramen dicht, hebben vast airco, geen dust in hun auto, kijken letterlijk en figuurlijk neer op de echte bewoners, gooien nog net geen snoep uit de auto, want stel je voor dat....ja wat ? Vlgs mij waarschuwt de (not African) reisleider, “houdt uw ramen en deuren gesloten....”. Ik ben zo bevoorrecht dat ik hier heel anders ben dan hun. Zij gaan op weg naar de luxe oorden waar de locals werkten, waardoor er nu veel werkloosheid is, door corona zoveel zichtbare armoede erbij.... Of hier ook corona is of was....geen idee, ik merk er niks van, mensen overlijden zoals voorheen aan van alles, TBC, HIV, kanker, buiktyfus, honger, tijdens bevallingen, ongelukken op straat, geen schoon drinkwater.....en nu ook corona ? Waaraan men overlijdt hier is gissen, wat maakt het ook uit.... Hier worden geen wekenlange discussies/overleggen gevoerd op hoog niveau, daar is geen geld voor. Geen maatregelen, gewoon doorgaan, leven accepteren zoals het komt en doorgaan. Werken moeten ze hier echt wel, alleen al om hun huishouden draaiende te houden, alles met de hand wassen, poetsen, ze zijn echt heel proper, eten maken, alles vers en elke dag opnieuw halen op een markt of in een kraampje langs de straat, koelkast heeft bijna niemand. Velen moeten ook nog elke dag water halen bij een pomp, vaak ver weg....te voet....om te wassen, koken, zichzelf te wassen, wassen doen ze ook in de rivier, die momenteel bijna droog staan, wat kijken ze uit naar de rains....ik zie nog niks komen....geiten uit de kuddes gaan dood vanwege de droogte....geen regen, geen groen, niks te grazen....bijvoeren zou kunnen....als er geld was.....schrijnend om alles te horen, maar ik kan er niks mee.....het zijn hun challenges waar ze al eeuwen mee omgaan....wat kan ik ?

`

25/10 (Dagje in klas 1) Die zingen graag een lied voor de jarige zus…(video).

Eten we ‘s-avonds stamppot. Verse wortelen, doperwtjes, aardappels en een rookworst uit NL. ‘s-Morgens gezocht naar een aardappelstamper en gevonden.

Vraagt er iemand in een winkel, ken je me niet meer? Neeeee....sorry.... hij mij wel, van de wedding van Wilson.....ah jaaa dan ben je niet de enige. Daar was ik wel een opvallende verschijning blijkt nu nog steeds. Trouwens heel grappig hoe we nu geïntegreerd zijn in het dorp, groeten en herkenning. Kraampje met de masaai armbanden waar ik in januari en mei ook wat kocht, roept gelijk als ik aankom “ben je er weer?” Ons vast terras op de 1^ste verdieping. Met soms een uitloop naar de 2^de verdieping, want daar verkopen ze alcohol. Bepaalde groentekraampjes waar je toch steeds weer heengaat. Kinderen van school die je tegenkomt in het dorp, voor mij dan onherkenbaar, want dan hebben ze hun kostuum niet aan, roepen madame Carla!!

Op dinsdag (26/10) gingen we na school op kraamvisite, kleuterjuf Jacklin is bevallen van een zoontje Gabriel. De papa Mike is een driver op school en van de organisatie, huisje van steen, heel schoon en zelfs een koelkast en tv in huis. Verlof heeft ze tot eind van het jaar en dan moet ze weer fulltime gaan werken. Weet nog niet waar ze de kleine moet laten dan, net als bij ons moet ze er nog niet aan denken. Mike was bij de bevalling en zo trots als een pauw. Dat mannen hier bij een bevalling zijn is zeer uitzonderlijk.

Vrijdag was een bijzondere, indrukwekkende en vermoeiende; met een organisatie “Entepesi” mee op outreach naar een meest afgelegen gebied, om medische zorg, controles, vaccinaties te geven. Medische zorg is voor deze Masai-stam letterlijk en figuurlijk onbereikbaar. Bijzonder is dat je hier weer inrolt, omdat je andere mzungu ontmoet en zo mee hobbelt. Leslie mee in de rol van voorlichter voor family-planning en ik als verpleegkundige, onze hulp was meer dan welkom. Na een uur later dan gepland vertrokken te zijn, dik twee uur over de meest onbegaanbare paden met een busje, meestal stapvoets, door de bush met de prachtigste vergezichten, Masai in meest pure vorm, wildlife rondom, komen we aan in Olbilli, enige wat er is, is een kerkje, waarin we ons na veel heen en weer geschuif en ongeorganiseerd en onvoorbereid installeren. Er is toch een Amerikaanse bij betrokken, had gehoopt het dat het soepel zou gaan.....tevergeefs. Zak met medicijnen wordt in het zand gekiept, wat erin zit weet niemand, is een zooike afgedankte doosjes van ergens ? De organisatie doet de inschrijvingen, waar ik me ook weer aan stoor, (zonder dat ik het laat merken), namen worden fonetisch geschreven, geen geboortedatum, maar een leeftijd....nu weet ook echt niet iedereen zijn geboortedatum, maar vaak wel het jaar, als je het doet doe het dan goed aub....ik doe intussen de vitale controles, een nutritionist is er, een basisarts en Leslie voor de family-planning. Antibiotica wordt klaargelegd in zakjes, alsof het paracetamol is wordt die uitgedeeld aan degenen die willen, en ze willen allemaal, ziek of niet.... de basisarts heeft het druk, want iedereen wil bij haar en allemaal krijgen ze “een kuurtje.” Ook de bloeddruk en de saturatie en de temperatuur is ontzettend interessant. Er passeren zo’n 160 kleurrijke masai bij me voor de controles. Eentje sprong eruit, 20 jr, 5 kids, oudste 8 jaar.....12 moet ze geweest zijn, ze ziet er nog steeds zo jong uit... en dan zit ik ernaast en kijk ernaar en geef haar een schouderklopje....wat kan ik meer doen.....ze naar Leslie sturen...maar dat moet ze toch zelf doen. Cultuur is hier zo belangrijk. Ik mag alleen maar toekijken en respect tonen. Praten gaat ook niet, niemand spreekt Engels hier, d.w.z. geen scholing gehad. Er zijn enkele die kunnen tolken van het Maa (Masai-taal) naar het Engels. Iedereen kijkt ons giechelend en verlegen aan, sommigen raken ons aan, kleine kindjes gaan vaak huilen. Maar de borst is nooit ver weg voor troost en die komt dan ook vele keren uit een doek of shuka tevoorschijn. Heel bijzonder om zo dicht bij een stam te zijn. Iedereen ruikt ook intens naar rook valt me op, dat komt omdat ze in hun hutjes koken op vuur, dat zit gewoon in hun poriën. Ik ben zo dicht op zoveel mensen, met snottebellen, ontstoken ogen, vliegen overal, als ik hier zonder infectie uitkom dan ben ik eindelijk Africa-proof.

Wat me opviel die dag als verpleegkundige….iedereen kan hier een medisch project starten in de bush....regel een busje, afgedankte medicijnen uit de westerse wereld, wat personeel en gaan, niks wordt landelijk geregistreerd, meisjes kregen HPV vaccin, nergens genoteerd, enkele implanons en depot provera’s werden op verzoek gezet, geen controle van een evt. zwangerschap eerst, over 12 weken moet er toch weer een depot gegeven worden....zou me heel erg verbazen als ze er dan precies weer zijn...en dan moeten de dames ook nog komen...en dan al die antibioticakuren....

Covid-vaccins hopen ze ook mee te nemen volgende keer (als de westerse wereld een partij deze kant opstuurt)…registratie??? 1^ste ? 2^de ?

Ik laat het los........

Zelfde lange hobbelige weg terug.....moe en gebroken.....onvergetelijke ervaring....

Welcome Back Again

Kimana

Vorige week aangekomen in Kimana, niks bijzonders gedaan en alles is bijzonder.

Huisje gevonden wat een echt thuis is. Alles erop en eraan, voor Keniaanse begrippen gewoon luxe....voor mij prima basic. Prachtige tuin eromheen, in een campus van een Amerikaan die zich hier gesetteld heeft 15 jaar terug, vrouw recent overleden en nu met een nieuw vrouw. Keniaans, was eerst de hulp in de huishouding en nu de hulp van de Amerikaan. Ik noem hem nu al de Grumpy Muppet.

Was al op visite bij de familie van baby Angel, uurtje door de bush op de motorbike, giraffen bij aan te raken, oma is een 98 jarige Masai, die kletst de oren van mijn kop.....in het Maa, versta er niks van. Maar zo leuk en vertrouwd ze weer te zien, kopje thee wordt gezet op een vuur in een put in de grond, denk dat het daarom zo lekker smaakt, het water is vanmorgen gehaald 1 km verderop, te voet, jerrycan op het hoofd. Smoezelige stoffige kindjes hangen tegen me en herkennen me weer. De prematuur Angel van vorige jaar is nu net een jaar, maar is met het gezin verhuisd, ze trekken net zo makkelijk een paar km verder met heel het “huis” en huishouden en vee. Hoop ze later toch nog te ontmoeten.

Maandag weer naar de vertrouwde Lenkai-school.....wat een warm welcome en zo leuk ze weer te zien, groot en klein en ook de teachers. Wat zijn de kids gegroeid !

We hoeven niet te wennen en pakken zo de draad weer op.....moet wel weer effe wennen aan het Afrikaanse tempo. Verder kijk ik ook nergens meer van op en dat verwonderd me nog steeds. Eten met de handen, de meest smoezige kleertjes en schoentjes, de zucht naar lesstof, het beleefde en respect wat de kinderen tonen is telkens weer aandoenlijk. Terwijl ik dit schrijf hoor ik de apen buiten 1 meter verder, mijn vuilbak leeghalen, (zie foto’s) ik blijf binnen.....Het is avond en donker.

Verder weinig nieuws......eten is nog steeds......zo niet mijn ding, maak 1 x per week een pan spaghetti (zonder kaas en ook geen Grand’Italia) wat het dus net wel, maar ook net niet is.... vlees is hier nog steeds taai als rubber, heb zelfs geprobeerd om stoofvlees te maken, (4 uur gesudderd, gasfles leeg), want rund is rund toch.....dus niet. Reden waarom hun dit nooit uren laten sudderen is dat ze dan weer om gas moeten of steeds bij hun vuur moeten blijven. Dus eten we taaaaai vlees. Ugali. Skuma. En dan stuurt je dochter af en toe een foto van een frikandel of een loempia van Ping.

Verder is het heerlijk om weer te struinen door het dorp, waar de 2 mzungu’s nog steeds een lopende attractie zijn. Waar wij ons telkens weer vergapen aan de meest mooie kleurige Masai. Waar we ons weer verbazen over de onlogische, niet efficiënte manier van business. Mijn AllStars zijn “verdwenen”. Nu kun je hier voor 5 euro wel andere vinden, neppe of tweedehandse, leuk kleurtje, maat 40 zit als gegoten (heb 37). Een schoenenwinkeltje waar muren en plafond vol hangen met losse schoenen en bijbehorende geuren, rechts zit prima....heeft hij ook een linkse ?......nu maak ik het hem wel erg moeilijk om tussen 1000 losse schoenen een bijbehorend exemplaar te vinden....heb gezegd dat ik morgen terugkom.....zou me verbazen als er ook een linkse neppe AllStar is. Dag erna....geen linkse, dus geen business voor de beste man. Les probeert het nog een beetje uit te leggen en tips te geven, maat bij maat etc., alsof hij het op de Kilimanjaro hoort donderen....

We gaat “uit” eten, voor 2 euro rijst, ‘n taaie drumstick en wat tomaat.

Dinsdag is het weer markt. Hoogtepunt van de week, telkens weer, voor ons en zeker ook voor de Masai die ver uit de bush komen om te kopen en verkopen. We gaan in de lunchbreak al van school naar de markt om te slenteren, socializen en ons ogen steeds weer uit te kijken. Ik vraag zelfs om een foto te maken van een prachtig tafereel, 4 vrouwen op een rijtje zittend in de meest prachtige kleuren en shuka’s. Gerimpeld en heerlijk kletsend, proberen sieraden te verkopen. Ik vraag of ik voor geld een foto mag maken.....nee......ik snap het zo.....ik zou ook niet blij zijn als ik in Hulst loop en gevraagd wordt of er een foto gemaakt mag worden....maar het is zo jammer......ik wil het zo graag delen.....dat waar we hele dagen tussen lopen. Maar het brengt ons ook iets goeds, want Godson, een soort PR van school, Masai, heeft als hobby fotograferen en met hem gaan we een echte Masai FOTOSHOOTDAG doen in de bush. Hij weet hoe mensen te benaderen in hun eigen taal.

Op straat en onderweg word je (nog) steeds gevraagd voor kleine en grote gunsten, de armoede is achter alle vrolijkheid en kleurigheid groot, meer zichtbaar nu we hier langer zijn, jammer voor hun, maar gelukkig voor ons, worden we er steeds harder is. Werkloosheid is gigantisch sinds de corona, velen werkten toch in of door toerisme. Het is ook heel droog en regenseizoen komt eraan hopen ze, geiten uit hun kuddes overlijden, ze moeten gaan bijvoeren.....maar geld....is er niet.... We zien ook dat men elkaar helpt waar ze kunnen, met een klein bedrag of geven van voedsel. Mannen zijn ook vaker dronken en/of high van de Miraa, een soort drugs die ze kauwen tegen de stress. Als we dit alles beu zijn en dat gebeurt nogal eens, dan roepen we “Hapana” en dan gaan ze weg.

We hebben een favoriet “terras” op hoogte (foto), wat ons tijdens een drankje een prachtig uitzicht geeft over Kimana. Uren kunnen we hier zitten. Leslie kan naar haar huis lopen en ik pak de boda boda en sta op 5 min ook thuis. Wordt als een god vervoerd, want de mannen van de boda boda stage denken dat ik de dokter ben van het Kilimanjaro Mission Hospital, mijn huisje ligt er net achter. Ik laat ze lekker in de waan.

Maar waar ik ook kom, loop of ben, iedereen is zo vriendelijk en overal ben je most welcome, als je een praatje maakt zijn ze zo blij. Er is niks te beleven en er is zoveel te beleven. We genieten elke dag en vooral van het feit dat we hier nu eens lang zijn, dat voelt echt anders, heel relaxed, geen dagen tellen, niet volgende week weeral weg moeten. Nog plannen zat om onze dagen te vullen, dus verhalen zullen nog volgen. Vandaag is het zaterdag, Les is de was aan het doen in haar huis, ik aan het schrijven in mijn huis en vanmiddag gaan we lekker terrassen. Voor iedereen Stay Safe en Pluk De Dag....kijk ook de foto’s en de video dan heb je beeld bij mijn verhaal.

OOOOHHHHH en kijk vooral de foto van Leslie !